Şimdi teselli verenlerin güneşiyle kurulanıyorum. Oysa senliğin yağmurlarıyla ıslanıp çıkmıştım düşlerin atlasından… Dünyaya döndüğüm yüzünün, aynalarda gördüğüm gözlerin, huzuru bulduğum sözlerin içimi okşuyor… Bu yabancı güneşler ısıtmıyor sensizliğin üşüyen yanını, senin yağmurlarına tutulup sel olup gitmeyi kucaklıyor… Bu şehir ve içine yerleşik bir ben, kaybolup gidiyor. Kavuşmak ilahi bir adaletin benimseyişiyse, bu beden o günlerin şafağını sayıyor…
Aytekin OrhanKayıt Tarihi : 20.10.2014 22:14:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!