Gözlerime çöken akşamüstü yalnızlığı, içimde bir hoşluk peşine gelen bir boşluk, kim unutmuş bu gözleri resmin içinden bakıp duruyor. O bakıyor, zaman kendi içine akıyor. Uzak bir köşeden bir kuş kanatlanıyor, bir yürek kendi içine suskunlaşıyor. Kimse kimseyi görmeden hayatın kucağına koşuyor. Kaç sensizlik bize çıkarken, kaç gecenin sorgusuna girmemiz gerekiyor. Kaç sabahına uyanış sensizliği yok ederken, sahi kaç yalnızlık bizi bir ediyor…
İstanbul bana hep seni hatırlatıyor.
Çünkü onun gözleri de en az seninki kadar yeşil.
Hala, gülümseyen bir lale gibi
bana sürgününü gönderiyorsun
dört yanı çevrili bir kale gibi
Devamını Oku
Çünkü onun gözleri de en az seninki kadar yeşil.
Hala, gülümseyen bir lale gibi
bana sürgününü gönderiyorsun
dört yanı çevrili bir kale gibi
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta