Hangi güne yüzünü sürdün, bana dönmüyorsun. Gün seninle başlarken, sensiz sürüp gitmesi ne tuhaf. Akşamlarına adımı yazıyorum. Adım silinip gidiyor yalnızlığının gölgesine, ışık olmak isterken karanlıklarını giyinip şiir oluyorsun. Sen düşüyorsun gözlerimden içeriye, ellerime dokunmuşluğunun sıcaklığı sarıyor. Sarsıcı bir yalnızlık, yanıltıcı bir kimliksiz oluşum karşılıyor bizliği ve bizin içinde olmayışlarına içerliyorum. İçim bu kadar sen doluyken, dışında kalışlarına söyleniyorum...
Aytekin OrhanKayıt Tarihi : 13.10.2014 20:38:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!