En çok neyi istediysem, en azı o oldu. Hiç dolmadı içi çokluğuyla, hep en azıyla yetinmek bana düştü. Az yaşayıp, çok sevmek… Çok isteyip, az sevilmek… Bir boşluktu içi dolmayan, dolsa bile içine sığmayan. Eksikti parçaları, nerede kimde kaldığı belli olmayan. Ne çok susmuşluklarım karşısında konuşmak istediklerimin yanında. Hep bir yerlerde, hep ta içerilerde dışarıya çıkmayı bekleyen…
Aytekin OrhanKayıt Tarihi : 7.10.2014 22:20:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!