Senden Başkasına Yardemem

Bir ömür geçse de,
yüzünü son görüşümden yıllar aksa da
gözlerimin önünde hâlâ
o son bakışın,
o suskunluğun,
o kederli veda.

Geceler uzun,
yıldızlar yorgun,
ay dertli bu şehirde.
Senin adını fısıldıyor rüzgâr,
biliyor musun?
Her esinti seni getiriyor bana,
her şarkı senden bahsediyor.
Dilim başka isim bilmez,
kalbim senden gayrısına atmaz.
Ben senden başkasına yardemem.

Derdimi anlatmaya
ne kelâm yeter,
ne de gözyaşı.
Anlat desem susarım,
anla desem başaramaz kimse.
Çünkü sen,
bir ömürlük hikâyemin tek satırısın.
Yazsam seni,
roman olur,
anlatsam destan.
Ama unutmam ben seni,
unutmaya da yardemem.

Kimler geldi,
kimler geçti…
Hepsi yüzünde senin izini arattı bana.
Bir tebessüm,
bir bakış,
bir ses…
Yoktu hiç kimse de
senin sıcaklığın.

Sensiz bahar gelmedi bana,
gelmeyecek de.
Bu gönül bir kere düştü senin yangınına.
Kim söndürebilir ki?
Sen bile bilmezsin
kaç kere öldüm sensizlikte.
Ama yine de seni sevmekten
vazgeçmeye yardemem.

Dön desen,
dünya dursa,
koşarım sana.
Yeter ki “gel” de.
Ömrümün kalan her günü
senin olsun.
Ben senden başkasına
bir adım atmam,
bir söz söylemem.
Yâr, senden başkasına yardemem.

Ben seni yürekten,
ben seni ömrümün kıyısında
bekleyerek sevdim.
Bir gün değil,
her gün aynı sızıyla.
Ve bil ki,
ömrüm yettiği sürece de
senin hatırana,
senin sevdanın izine bile
ihanet etmem.

Senden başkasına
yardemem…
Yârim.