...Sen Serseri Bir Kurşunsun!

tut ki; elim de sende, sıkıyor o parmaklarım
iz bırakıp da dururlar, yürekte
inişleri ve çıkışları
çırpınışların sesi, çıldırtırlar bence
sesler olur, o hicran penceresinde
kendini çeksene
sahi ne işi var, o elin sende
düşünsene

sayma istersen; hata diye sen bunu
unutuver gitsin, ovunduğunu
sil boğazında ki gizlerin günahında ki
gölgesi olmuş, düğümü
izlerinden git istersen, sapma peşlerinden
geçmişene de sor ki neye, niçin uluduğunu
unuttuğunu hatırlama sen, sorgusuz öldüğümü
çıkarı ver, veballere sarılı nefretini
kirler içinde ki
şu başındaki, nankör Haç’ı
bul istersen, nedennin ne olduğunu
neyin tıkılıp da, kalbi kırık bıraktığını
esprisi bile, çok acı
kaldıramazsın üstündeki, onca melunluğunu

hüzzam seslerin, yüreğimin hep de kapısında oturur
elinde de, o cadı süpürgesi
bayrak gibi sallanır da, hep başıma vurur
çünkü bilmezlerden gelmiş, o hain bir çocuktur
o bile yutkunur içten, tüm salyalarını
vampirliği giyerler, çirkef bedenin üstlerine
yerlerde ayağımı kaydıran bu kanlar, hangi ezikliğin gıdası
mesleğin çevirir her şeyi, inerler kötülüğün tepesine
doymaz mı için ve dışın ki, peki gözler nasıl da doysun
minarelerin bağırdığı da, kimin salası
düşüşünü bile bilemez ve görmez, o zavallılık çukuruna
kuraklıkta dağlayan, tüm bahtın kahrolsun
dön be geriye, baş belası
aldanma, kuruna ve kuruntuna

serseri bir kurşunsun zaten sen, yolları ve izleri bilinmeyen
çakılırsın bir anda
saf kalmış beyinlere
alış ve götürüşün bile, kahpece
dökülen kanlarım ufkundur, abat olduğun biçimde
hece hece
salavat getirirler
ya sen?
şu senin çıktığın o namluya da, ne demeli?
kim bile bilir ki?
hangi kancık ellerin, esirisindir ki?
onlar arınsın
o siyahları cepken yapan; tüm kahkahalı seslerin, ayak altlarında kalsın...

(16.09.2011) AZAP...