Sen olmayınca ölmüyorum Şiiri - Hatice Ak

Bir pencere açılır seyre dalardı gözlerim,
Uzaktan uzağa şekiller çizer,
Sevdiğim imgelerle süslerdim yüzünü,
İçimde bir heyecan, hep sana gelmek
Hep seni yazmak isterdim...

Saklamazdım, dostça sevdiğimi hep söylerdim,
Seviyorum demek yetmezdi, yetmemeliydi,
Göstermeliydim sevgimi ve görmeliydim sevildiğimi,
Yürek çırpıntıları olmalıydı mutlaka,
Coşku, heyecan ve duygulu bir fırtına…

Kapandığında perde merak edilirken arkasındaki silüet,
Resimler ayan beyan çıkınca ortaya,
Kayboldu gizemler, bitti perdedeki gölgeye ilgiler.
Sıradanlaştı bütün sohbetler, azaldı merhabalar ve
Gözümü açtığım anda gördüğüm turuncu satırlar…

Meşguliyetlerde iyiden iyiye artmıştı hani,
Alnımıza kader diye yazılan bir kelam,
Tarafından verilecek bir selam yeterdi oysa.
Hatta selam vermek lütuftan sayıldı,
Dost olarak taçlandırdığımız sevgi masalı,
Neden bu kadar çabuk ve hazin sonlandı?

Hani soruyorsun ya,
Seni sevdiğimi, biliyorsun değilmi? Diye.
Sevdiğimi bilmezsen, iyi olamazsın diyorsun ya,
Belki doğru ama sıradanlaşmayı önleyemedi yinede,
Şairin dediği gibi “Şimdi Sende Herkes Gibisin”
İyi olmasam bile, sen merak etme beni,
Artık baş etmeyi biliyorum duygularımla,
Kısacası hayattayım,
Sen olmayınca ölmüyorum bilesin...

27.10.2009