Sen Nasıl Dünyasın Be Şiiri - Sinan Karakaş

Sen nasıl bir dünyasın be
Seni hiç sevmedim
Sevemedim
Sevmeyeceğim
Hep ihanet ettin bana
Kanım ısınacak oldu
Babamı kopardın benden
Dedim bundan dost olmaz
Sonra anamı aldın
Beni yetim koymaya sanki yemin etmişsin
Bununla da kalmadın
Sağımı solumu yoklamaya koyuldun
Yaşar Ablamı gözüne kestirdin
Yahu ne yapıyorsun diyemeden
Şeyhmus abime göz koydun
Onu da aldın götürdün aramızdan
İçimi yaktın ya içimi yaktın
Biraz bizi halimize bırakırsın sandım
Heyhat
Heyhat ki ne heyhat
İçime ateş düşürdün
Öyle bir ateş ki ben ölene kadar sönmeyecek
Ne istedin Abim İbrahimden
Gözyaşlarım sele döndü yüreğim yanıyor yüreğim
Ben ben olmaktan çıktım
Madem herkesi aldın götürdün
Al beni de götür onlara kavuşurum bel ki
Yoksa içime düşen köz ateş ölene kadar sönmez
Biliyorum beni de alacaksın
Bana da göz koydun
Ama uzatma hasretimi
Sen almadan içim yanacak bitirecek beni
Yüreğimde ki bu ateşle yaşayamam
Nasıl anlatayım yüreğimin ateşini
Ama bilsen içimde ne volkanlar patlamaya hazır
Ha patladı ha patlayacak
Gözümde yaşlar kurumuyor
Aklım Abilerimde kaldı
50 yıl oldu hala babamın yokluğunun ataşı sönmedi
Hala ağlıyorum babam için anam için
Yahu ben insanım insan taş değilim
Nasıl dayanacağım bilen varsa söylesin
İtfaiye gelse söndüremez yüreğimin ataşını
Ama senin bana yaklaşımın hiç değişmemiş
Taş gibi desem
Taşa hakaret olur
Taşta parçalanıyor toprağa dönüşüyor
Ben seni hiç sevmedim
Sevemedim
Sevmeyeceğim de