Sen misin Leyla Şiiri - Sami Gökay

Ruhumda kopan fırtınalarda savrulan umutlar,
İçinde sen varsın, düşmenden korkarım.
Tutmak için ellerim yetişmiyor, mevsim sonbahar,
Dalından düşen yaprak savrulup gider de, Leyla…

Yüreğimde dirilen sen, gelmiş ilkbahar.
Yoruldu yüreğim, kaldırmaz oldu gül yaprağı,
Pencerede hayalin, şimdi kapı çalar…
Yoksa gelen sen misin, sen misin Leyla?

Selam eylesem rüzgâr iletir mi sana?
Yüreğimde yanan ateş belki söner,
Gözyaşlarımdan söner diye umudum…
Deli dalgalı denizler söndürür mü bu ateşi, Leyla?

Deli taylar gibi dörtnala giden yüreğim,
Durdu birden, “Ben gideceğim” deyince sen.
Yanardağ gibi patladı gözyaşlarım, sel oldu,
Yandı, kavruldu sen veda edince, Leyla.

Sonu gelmez fırtına, boranların sonu gelmez,
Arkası rahmet midir bu kadar kara bulutların?
Gelir mi sonu tüm dertlerimin, yürek yangınımın?
Bir gün güneş bizim için de doğar mı, Leyla?

Bedenim yorgun, gecelerdir gözlerime uyku girmiyor,
Uykularım firarda, hayallerimde arar oldu seni.
Bir ümitle bekleyiş, kalpten kalbe bir yol vardır,
Göklerde, aylarda, yıldızlarda ararım seni, Leyla.
11,08,2025