Sen Mi Kaldın Şiiri - Kasım Kobakçı

Sen bu aşkı hiç, derinden anlamadın ki.
Oysa ben, seni istediğim için yaşamımda,
Davet ettim seni, kalbimin içine.
Değerini kendinden biliyordun sanma,
Sevdiğim için, bu kadar güzeldi her şey.
*
Seni hep düşündüğüm için, aklımdaydın.
Sen diye biri, sadece hayaldi zaten.
Benim düşlediğim, kurduğum bir düştün.
Yaratıp büyüttüğüm, bir hayaldin sen.
*
Anlayacağın canım; her şey bende başlar,
Her şey, hep bende başlayıp da bitiyordu.
Tüm olaylar, bende son buluyordu.
Kalbim gözlerini, istediğince boyardı.
*
Boyunu posunu aklım belirlerdi hep.
Gözlerim seni, istediği gibi görürdü.
Dudaklarım seni, dilediğince söylerdi.
Acılar bile aslında, senden değildi hiç.
*
Her derdi kendime, ben yaşattım hep.
Kendim sürdürüp bunu, bitmez sandım.
Kendim bu düşe, dalıp uyandım birden.
Oysa zor değildi, bitişi demek asla.
*
Noktayı koyup, her şeye son vermesi.
Altı astarı, sadece birkaç sözdü.
Veda etmesi, kolayca yapılabilirdi.
Yalan mı sence, tüm bu gerçekler?
*
Bak ben, beni aldım şimdi senden,
Söyle geriye, neyin kaldı ki kendinden?
Biraz deri sadece, kalmadı ruhun.
Biraz kemik kaldı, sadece senden.
*
Biraz da et işte, hepsi bu kadar.
Hadi şimdi, gördüğünü söyle bana.
Benim sevdiğime, benzetebilir misin?
Güneşin sarısını, saçlarından ayırdım.
*
Ayın parlaklığını, gözlerinden kaldırdım.
Bak artık, bahsetmiyorum ki bundan.
Senin güzelliğinden, hiç bahsetmem.
Çünkü sen de arındın, şimdi her şeyinden.
*
İnanmasan da sevgili, bilmelisin ki,
Ben olduğum için, sen sende vardın hep.
Bende olduğun için, bana yardın sen.
Ben gittikten sonra, dön de bir bak hele.
Sen mi kaldın, o eski halinle şimdi?