**Sen İstanbul’u Bilmezsin

Sen İstanbul’u bilmezsin a çocuk
Hiç yaşamadın ki burada dört mevsimi

Resimlerden tanırsın asma köprüleri
Camileri çeşmeleri
Şarkılardan
Çamlıca ’yı Kanlıca’ yı Boğaziçi’ni
İstanbul’da yağmur nasıl yağar sicim sicim
Nasıl sele dönüşür caddelerde
Nasıl çiğnenir ayaklar altında kar
Umut umut
Bilemezsin
Bilemezsin denizin sarı-yeşil, mavi-mor rengini
Hele bir de vurdu mu lodos
Azdı mı köpük köpük dalgalar
Tanıyamazsın martıların sesini

Sen Beyoğlu’nu bilmezsin a çocuk
Hiç yaşamadın ki burada dört mevsimi

Tarihi, vitrinlerinde sergiler gibidir O
Bir renk cümbüşüdür
Bir insan seli, akar gider
Arka sokaklarda yaşananları gizlercesine
Sır perdesi
Örtünce cibinlik gibi karabasan gece yürekleri
Bir yerde birilerinin sızlar gözbebekleri
Yitirilmiş gençlik midir
Gelinlik midir
O da bilmez ki
Kimse sordu mu acaba
İlk aşkı kimdi
Ya da
Yaşayabildi mi

Sen İstanbul’u bilmezsin a çocuk
Hiç yaşamadın ki burada dört mevsimi

Ayağında delik deşik ayakkabısı bir çocuk çorapsız
Sırtı donmuş tek gömlek kazaksız hırkasız
Kim bilir hangi han kapısında sabahladı kaç gece
Ya da hangi köprünün altında, rüzgarla koyun koyuna
Bilemez sorsan
Son yemeği hangi öğündü neydi kiminle
Ve de en son sarılışı anasına ne zamandı şefkatle
Kimse sordu mu acaba ilk oyuncağı neydi
Tinerden önce
Ya da neydi aradığı

Sen İstanbul’u bilmezsin a çocuk
Hiç yaşamadın ki burada dört mevsimi

Umutların nasıl bir gecede kondu ya döndüğünü
Ve bir sabahın seherinde nasıl yıkıldığını gözyaşlarıyla
Bilemezsin gökdelenlerde kimler yaşar ne yapar
Caddelerde bu koşturmaca niye nereye
Açılan pankartlarda ne yazar üniversiteli
Ne ister memuru işçisi emeklisi işsizi

Sen İstanbul’u bilmezsin çocuk
Hiç yaşamadın ki burada dört mevsimi

Bir büyük düştür İstanbul
Bir büyük tiyatro sahnesi
Taşı toprağı altın oldu mu bilemem ama
Umutlar çoğu kez ayaklar altında ezildi

Sen İstanbul’u bilmezsin a çocuk
Hiç yaşamadın ki burada dört mevsimi...

.