Taşlıçay’ın rüzgârı yüzüne vururdu sabahları,
Tebeşir tozu gibi yumuşak,
Ama bir o kadar keskin…
Sen bir öğretmendin;
Çocukların kalbinde sessizce büyüyen bir dua.
Esmer bir güzelliğin vardı ,
Yorgun ama dimdik duran bir kadın savaşçının güzelliği,
Merhameti bile yara gibiydi bazen,
Çünkü fazla iyi insanlar çabuk kanar.
Salih seni anlatırken,
Ellerinden başlardı söze:
“Onun elleri güzel,” derdi,
“Bir yarayı sarmak için yaratılmış.”
Berivan’ın kahkahasında yankılanırdı geçmiş,
Neslihan’ın sessizliğinde saklanırdı dostluk,
Ve biz…
Biz bir sürü güzel anıyı,
Bir sürü yarım kalan cümleyi birlikte taşıdık.
En kötü günümde vardın,
sessizce .
En güzel günümde vardın,
gülerek.
İkisini de aynı merhametle tuttun avuçlarında.
Şimdi dönüp bakıyorum;
Her mevsim senin adını fısıldıyor Taşlıçay.
Bir ağacın gölgesi gibi dokunuyorsun hâlâ hayatıma,
Gittikçe çoğalıyoruz.
Sen hep var ol.
Çünkü bazı insanlar giderse
Dostluk susar,
Işık söner,
Ve dünya biraz daha karanlık olur.
Kayıt Tarihi : 22.10.2025 19:08:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
