Sen Gidince Şiiri - İhsan Taşdelen 2

Sen gidince bu şehir küstü bana...
Konuşmuyor artık benimle.
Çocuklarda oynamıyor eskisi gibi,
Bomboş kaldı bu sokaklar,
Bu mahallem.
Eskiden kuş konardı penceremin altına...
Kanat çırpardı,
Sesini alırdı her sabah cam açtığında.
Sen gidince o da gitti..! !
Yok artık.
Yok..
Gelmiyor şimdi.
Sen gidince her şey bitti burada.! ?
Ömür bitti,
Yaşam bitti.
Ölümü tadıyorum her akşamın güneş batışında.
Her gece bir kabus gibi kaçıyor uykularım gece yarısında.
Ve güneşin doğmasını bekliyorum yüreğimin acısına..!
Aksine yağmur yağıyor,
Şimşekler çarpıyor,
Yıldırımlar düşüyor senin yokluğunda,!
Ve korkuyorum...
Korkuyorum sensiz bu sokakta...
Sen gidince ölüm kokuyor şehrin ortasında,
Ulu mezar da,
Karşı kayalarda,
Çiçekler soluyor,
Güller kuruyor ilkbahar ayında..! ? ?
Güller hiç kurur mu..?
Çiçekler solar mı ilkbahar da..?
Soluyor işte,
Kuruyor.
Kuruyor sensiz bu sokakta.

Sen gidince yıkıldı bu şehir..! ! ?
Yıkıldı her yanım.
Bende yıkıldım dimdik ayaktayken,! ?
Herkes yıkıldı...
Dünyam yıkıldı benim.
Hani beraber gezdiğimiz metropol reyonları..? ?
Hani el ele dolaştığımız.mahallemin köşe başları..?
Hani..? ?
Hani o göz göze geldiğimiz sevdalım restorandı.?
Hepsi yıkıldı.
Kırıldı.
Bir cam gibi dağıldı caddenin ortasına.
Bir can gibi ezildi..! ! ?
Kaldırımlar kenarında.
Sen gidince her şey yıkıldı burada.
Ömür yıkıldı.
Hayat yıkıldı.
Yaşamanın da anlamı kalmadı burada
Yaşamanın anlamı yok...
Senin yokluğunda..! ?
Ve ölümü görüyorum mezarımın başında.
Dedim ya..! !
Ölümü görüyorum bir adım kalan hayatımın sonunda,
Ulu mezar da,
Karşı kayalarda,
Şehrin,,!
Bu şehrin,!
Tam,!
Tam ortasında.
Ortasında.

.

İhsan Taşdelen