Sen Dilimden Düşmedin Şiiri - İrfan Yılmaz

Mihenk taşına vurdum akla ziyan aşkını
Yirmi dört ayar düştü, sen dilimden düşmedin
Gönül dağım bulutlu, tipi boran şaşkını
Şahikaya kar düştü, sen dilimden düşmedin

Yakut tebessümünü kıskanırken çiçekler
Benden çok sefa sürdü ömrü kıt kelebekler
Yarım kalmış sevdanın çilesi beni bekler
Aşkıma nazar düştü, sen dilimden düşmedin

Yol alırken gönlümde bir sızı ince ince
Sis çöktü gözlerimle yarı açık bilince
Bana uzak sandığım aşk başıma gelince
Aklıma firar düştü, sen dilimden düşmedin

Bahtımıza eserken; insafını kurutup
Ayrılık fermanını acımasız okutup
Beni yerlere serdi, seni göklerde tutup
Dinmeyen rüzgâr düştü, sen dilimden düşmedin

Ömür nehri deltada bakmazken gözyaşıma
Ömre bedel hayalin her gün geçti karşıma
Gönlümün hicranından ateşlenen başıma
Dağılmaz efkâr düştü, sen dilimden düşmedin

Bilemedim bahtıma esen bu rüzgâr kimden
Olay ayrılık yazar sahne ağır çekimden
Arzın dört bucağında bana yedi iklimden
Gelmeyen bahar düştü, sen dilimden düşmedin

Kopuk diple dolmazken sadakatin ölçeği
Dolup taşırdım gülüm sen görmedin gerçeği
Lalezarda elime çarkıfelek çiçeği
İnsafsız bir yâr düştü, sen dilimden düşmedin

Ey vefasız sevgili, isteme benden misal
Kökten kesik umutta yeşerir mi kuru dal
Neylersin sevenlerin gözü kördür dili lal
Tek çare işmar düştü, sen dilimden düşmedin

Nasıl attın bir bilsen yüreğime imzanı
Kırk yılın silgisiyle silmenin yok imkânı
Benim kara bahtıma; ya hasretin zindanı
Ya terk-i diyar düştü, sen dilimden düşmedin

Ey gönlümün yarası bir gün olsun iyileş
Kaldı mı yer yüzünde benim gibi çilekeş
Yüreğimi her akşam kasıp kavuran ateş
Her sabah tekrar düştü, sen dilimden düşmedin

Dönüp aynaya baksın kimin varsa kusuru
Ben yıktıkça yükselttin vuslata engel suru
Vadileri yemyeşil ırmakları dupduru
Dünya bana dar düştü, sen dilimden düşmedin

Kafesine sığmayan bu kâlp seni unutmaz
Cennet'ten köşk verseler, beni sensiz avutmaz
Gizli gönül yarası; hiç mi hiç dikiş tutmaz
Senden yadigâr düştü, sen dilimden düşmedin!