Sen ağlayınca… Şiiri - Mustafa Cilasun

İşte bahar gözlüm sen ağlayınca
Gözlerinden boşalan her bir damla yaş
Nuh tufanının yeniden sahneye konması
Serencamını
Yaşamama engel olamıyordum
Zerreleri kuşatan haşmetli su
Mekânın her katresinde
Bakir bir kuruluk bırakamamıştı
En sevgili bir yar iken hanımı
Nuh’u dışlamıştı ona inanmamıştı
Yetinmeyip bir oğlunu da elinden almıştı
Bir rahmet iken su, birden Azrail kesilmişti
Çukur, hendek, tepe her ne var ise
Hak Celalin hakkı için hiddetli akan su
Bir mecnunun aşkını, meczubun vecdini
O kadar güzel resmediyordu ki
Galeyan tespiti çok yersizdi
Bir eş, bir baba bahtiyarlığını yaşarken
Gözlerinin önünde onlar
Feryat ederek kayboluyorlardı
Nuh öyle bizardı ki arz suya kanmışken
Yüreği şiddetle yanıyordu
Dayanamadı niyaz için yalvarmıştı
Had, azimet, ruhsat hatırlatılmıştı
Yese kapılmaması gerektiği içine aktı
Her bir canlıdan birer çiften müteşekkil
Gemi dağların üzerinden seyre dalmıştı
Yağmur o güne kadar bu kadar
Şiddetle toprağın taşın kayanın dağın
Bağrına bir hançer keyfini yaşatmamıştı
İşte bahar gözlüm sen ağlarken
Nuh’un bizarlığını anne oğlun feryadını
Yeniden hatırlıyorum
Aşkı acıyı sevgiyi melalimle yaşıyorum