tozlu bir şemsiye durur
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
anımsar mısın bilmem
yağmurun bardaktan
boşanırcasına yağdığı o günü
hani şemsiyeyi iyice çekip başımıza
dudaklarımla hesaplamıştım
yüz ölçümünü
nicedir sokağa çıkarmıyorum
şemsiyeyi
korkuyorum çünkü
kapısı açık kafesinden
uçan bir kanarya gibi
beni ikinci kez terk etmenden
yanıt alamayacağımı bilsem bile
yanına gidip
sorarım her gün şemsiyeye
altında elele
nasıl görünürdük diye
Kayıt Tarihi : 26.8.2000 19:11:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Yağmur olup yağası geliyor insanın, o şemsiyenin üstüne. Bütün tozlarından arındırıp onu, tekrar açmak için sevdanın göğünde...
Muhtevasında maslahata medar ve ıslahata vesile olacak daha fazla mana ve şuur bulunan yeni şiirlerde buluşmak üzere hayırlı çalışmalar dilerim.
TÜM YORUMLAR (51)