İnsan kendini niye bu kadar hapseder
Çevresine, insanlara, ailesine
İlgisiz, sevgisiz olur
Neden yapar bunu kendine
Niye hep mutsuz olmak istiyormuş gibi durur
Mutlu bir çocuktum ben oysa
Fırtınalar kopmalı içinde değil mi hep
Ya acı cekmeli ya kavga etmelisin
Bozup bozup yeniden oynamalısın
Yoksa yaşadığını hissetmezsin
İlhamın kaybolacak sanırsın değil mi?
Ama hep kendinden birşeyler bırakırsın her yıkılışta
Sıradan bir akşam
Dışarsı çok soğuk
Kara kış göstermiş artık yüzünü
Odanın içinde yanan bir soba
Bir tek o muydu ısıtan içimizi
İçindeki kor ateşleri
Hayat, iki hece
Bazen çırılçıplak, bazen bir bilmece
İnsan da iki hece
Hayat gibi karışık, düzmece
Sevgi, sevgi de öyle
Hep ince bir çizgide
Hep kırdınız, hep yıktınız beni
Ya da öyle sandınız
Ama yok aldandınız
Bu inancı sarsamazsınız
Belki hepiniz aynısınız
Aynı virane
Sana isyan etmeyeceğim
Kızmayacağım
Kötü söz de etmeyeceğim ardından
Yanılıyorsun nefret ederim diye
Yok sen yan kendine
Aşağıla, küfret isterse
Dünyanın müşgülünü umursamazken
Gecenin karanlığında kaybolmuşum
Yazmanın sihriyle dolup taşarken
Aklım uyuşmuş yolu unutmuşum
Sesler sıraya girse de ahenksizce
Yapamadıklarına pişman olmalı insan hayatta
Sevdiklerine yeterince sarılamadığına
Sonra hatırlamadığı güzel anılara
Gidemediği yerlere...
Okumadığı kitaplara, şiirlere...
Seyretmediği filmlere, manzaralara...
Son defa içiyorum belki çayımı
Belki sen defa çekiyorum içime
Sigaramın dumanını
Hayat bu belli olmaz andan sonrası
Sen sordun mu hiç kendine
Yanılgılarını, aldanışlarını
Neden hep arar bu gönül
Neden aramaya mahkum
Neden çıkmaz sokaklarda
Neden engebeli yollarda
Sen de cevabını veremedin bak
Sen de adresi söyleyemedin
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!