Semaver Şiiri - Ümit Seyhan

Gözümün değdiği her ışık kör oluyor.
Yonttukça zaman kabuğumu
Altında ki çığlıklar
Çatırdayarak yanıyor
Üstünde bir semaver
Karanlık bir rüyada
Çay kaynıyor..

Tüm hasımlarla dost
Dostlarla hasım olmuşum,
Rüzgarsız uçan uçurtmaya
Aslı aşk olan sahte bir ad koymuşum

Gece yarısını başımdan savmışım
Saatimi yılanların suya indiği bir vakte kurmuşum
İpek iplikten bir salıncakta
Tek özlemleri,sevinçleri benzeş
Bir çocuğu ninnisiz uyutmuşum

Kıvrılıp bir köşeye
Gecenin alnından düşen her sesi
Sesimle yoğurmuşum
Eli ayağı zifirilik kesmiş
Yolumdan geçen kim varsa
Bir içimlik durdurmuşum.

Sonra düşmüş başım omzuma
Bir kaz tüyünün sırtında
Kırbacı vurdukça vurmuşum
Tutuşmuş alazlar, devrilmiş semaver
Bir duman gibi çöktüğüm yerden
Sessizce dağılıp, kaybolmuşum..

Ümit Seyhan