Sermest Şiiri - Ümit Seyhan

Gümbazların da güvercinlerin konakladığı
Mutlu sonu hiç yazılmamış bir romandı şehir.
Her sevda,her hüzün,birer sayfada
Birer sayfa her insan

Küstah duyguların öpüştüğü
Akıp giden caddelerde
Endazesine bakıp sevinen asilzadeler
Seyrederdi köpükler çıkararak kayıp giden gemileri
Şadırvanlarından mermer çanaklara
Bağırarak düşen damlalar misali

Yorga atlar şahlanır gibi
Yürek çarpıntıları duyulurdu bağ-ı İremden
El açan gedâlar koyulurdu
Bezm-i cemşitlerden
Ve
Bir sızı cehennemin derinlerinden
Döküldükçe etleri,
Tekrar tekrar giydirilen
Sıyrılırdı suskunluğu
Çalgı çengi seslerinden

Bühtanlarla tozlaşırdı çiçekler
Güllerin bedenini dikenler sarardı
Menekşeleri keder,
Düşmüşse gönlün Şems'e hasbelkader
Umutlara falcılar bakardı
Yıldızlara büyücüler.

Keramet şeydadaydı
Hicret semada
Nefesde damıtılınca aşk-ı meftun
Hasret duadaydı
Vuslat ikrarda..

Peyderpey halk olan sulh
Kaşanelerin açtırırdı panjurlarını
Fısıldardı acıtarak
Perdeleri kaldırarak
Ne okumuşsa sayfalardan
Yaprak yaprak

Dervazelerin de yitik insanların sabahladığı
Zamana bağdaş kurup oturmuş bir sermestti şehir
Kucağına yığılan hikayelerle
Ele güne karşı
Azını saklayıp çoğunu yırtarak
Tokuştururdu bardakları.