Ey gönül!
Yanmam dersin yanarsın
Hem de cayır cayır
Gözün görmez hiçbir şeyi
Ateşler içinde küle dönersin
Hayat bu bazen huzun bazen nese
Yersin icersin gezersin gonlunce
Bazen de ezilirsin gölgesinde
Benzer düşündüren bir bilmeceye
Hayat güzel, gönül aşkın bâdesinden nasiplenince
Çiçek çiçek açıp, güzelliklerle şenlenince
Mevsim be mevsim,meltemlerle serinleyince
Sevginin güzelliğini sonsuzlukla birleştirince
Kâinata meydan okuyup aşkın deminde demlenince
Gönlümün özlemlerini yüzdürüyorum Marmara denizinde
Ruhumun emellerini uçuruyorum masmavi gökyüzünde
Gözlerimin siyahını ziyadelestıriyorum agaçların yeşilinde
Huzuru solukluyorum meltem serinliğinde
Hayallerimi takiyorum kusların kanatlarina
Dağlar mı ovalar mi bayırlar mi bilmem
Hayat inisli çıkışlı yarınlara güvenemem
Korku ümit arasında kalmışım hiçbir yere gidemem
Ayağımı denk alırım Rabbimin kapısindan baska kapida bekleyemem
Ağaçlar mı dallar mi yapraklar mı bilemem
Ey gönül!
Aşkın nârına yanmak gerek
Cenneti bu dünyada bulmak gerek
Gülistan bağının güllerini dermek için
Bahçıvan edâsıyla çalışmak gerek
Ey gönül!
Mevlana gibi dönmek gerek
Yaradanı bulmak gerek
Âlâyı illiyyine çıkmak için
Her fırsatı ganimet bilmek gerek
Hep ayni kalsa acılar
İnsanoğlu nasıl yaşar
Dizeleri kulaklarimda çinlar
Beni birtek benim derdimi yaşayan anlar
Kimi zaman hüzün yağmur oldu yağdi başima
Sırıl şırıl akan sular
Coşkusundan çağlayan pınarlar
Yemyeşil ovalar nergis kokan dağlar
Her daim Kainatın Güzeller Güzeli Sahibini anarlar
Taptaze papatyalar
Muhteşem manolyalar
Yaşanmışlıklara
Kor alevlerin yakıcılığına
Mutlulukların çalınmaya çalışılışına
Acıların hoyratça vuruşuna inat
Küllerinden doğmalı
Yeniden yeniden başlamalı insan..
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!