Selma Doğan Şiirleri - Şair Selma Doğan

Ben varım yaşıyorum
Kendimi kocaman dünyanın içinde
Bir nokta gibi ufacık hissediyorum
Ama yaşıyorum
Benim dünyaya karşı koyacak
Kocaman bir yüreğim var

Gözlerinde gördüm bunu
Öylece bakıyordun boşluğa
Sevdan senide yormuş.
Hiç acımadan vefasızca
Sadece ben değilmişim.
Sevgisizlikle yorulan

ağır ağır ilerliyor zamanın ortasında
bir sessiz gemi dalgaların arasında
yolcularını sadece benim bildiğim.

zamansız gelen fırtınalar
denizlerden soğutmuş onu.

Bir arkadaşım var adı Emine
Ne çok ağladığını
Ne de çok güldüğünü gördüm onun
O kendi kendine
Kurmuş sessiz dünyasını
Ne zaman biri zor durumda olsa

SEN NE GÜZELMİŞSİN HAYAT

Yüzümde tebessüm bir elimde çiçek adı orkide
İnceledikçe güzelliğini unuttum her şeyi
Bir iki sabah ekmek kırıntısı verdim kuşlara
Baktım ki bu sabah gagalarıyla vuruyorlar cama

Bir defa bakabilseydim gözlerine
Görebilseydim bana bir kez baktığını
Hiç tanımadığım sen sevseydin beni.
Gözlerin benim yolculuğum olur.
Unuturdum her şeyi.
Sen olmasaydın eğer.

Bugün çok dikkatli baktım etrafıma biraz daha farklı inceledim her şeyi oysa gördüğümü sanıyordum.Gözümün önüne gelen nesneleri şimdi anlıyorum ki hissetmeden bir şeyi ne kadar sevebilirsin ne kadar anlayabilirsin karşındakine baksan da

Ben küçük bir kızın gözlerinde gördüm baktığım halde göremediklerimi.
Önemli olan açık gözle bakmak değil kapalı gözle gülümsemekmiş hayata sana hissettirebilmesiymiş sevgiyi.

Geriye dönüp baktığımda meğer kaçırdığım o kadar çok şey var ki şu an suçluyorum kendimi

Paranın, maddenin,menfaatlerin,önemli olduğu bu dünyada ne yazıkki yaşıyoruz.
Ömrümüzün sona erdiği güne kadarda yaşamaya devam edeceğiz.
Yaradan her şeyi öyle güzel öyle mükemmel yaratmış ki bizler gücümüzün yetmeyeceğini bile bile bu mükemmelliği bozmaya çalışıyoruz.
Bu konuda başarılı da oluyoruz.Neyin savaşını veriyoruz.Sevdiklerimizi yaradanın yanına son yolculuğuna uğurlarken yanlarına Hiç bir şey almadan gittiklerini görmedinizmi öylece cansız yatıyordu bedenleri ağlayamadılar bile bizim gibi sizler ağlayabildiğiniz için bile şanslıydınız.
Şükredecek o kadar çok nedenimiz var ki ben gözyaşı olmayan insanlar tanıyorum parayla alıyorlar gözyaşlarını ve biz üzülüyoruz ağlıyoruz.
Onların gözyaşları bile yok ağlayamıyorlar bizim gibi...

Bu gün bir arkadaşıma rasladım.
İki gözü iki çeşme
Niye ağlıyorsun dedim.
Dedi sevgilim tarafından terkedildim.

Bir sabah annemin acı feryadıkla uyanmıştım uykudan.
Bana kalk kızım baban öldü diyordu.Daha öndört yaşındaydım. N erden bilebilirdimki ölümün bu kadar soğuk olduğunu ilk defa ölen birini bu kadar yakından görüyordum.Oda babamdı.
Öyle boş gözlerle bakmıştım yüzüne gözleri yemyeşil aralık sanki ölmemiş gibi o an ölümün ne kadar soğuk olduğunu hissetmiş üşümüştüm.
Birdaha geriye gelemeyeceğini düşünmemiştim bile babamın gri metal bir çakmağı vardı.Onu yanından hiç ayırmazdı.Öleli tam bir hafta olmuştu ben sessiz sessiz ağlıyordum yatağımın içinde ve karşımda babam duruyordu. Bana niye ağladığımı sordu senin için baba senin
için ağlıyorum dedim.Ağlama kızım bak ben geldim dedi.
Birdaha gitmeyeceksin değilmi baba dedim. Gitmek zorundayım kızım fazla kalamam dedi.O anda beni sevmediğini düşünmüştüm.