Selma Doğan Şiirleri - Şair Selma Doğan

Yeter artık ya canını yakma sevginin
Ya da sus sonsuza kadar.
Yada içine gömül sessizliğinin
bir kalp bin defa kırılırmı
Bir cana bu kadar vurulurmu
Oysa sadece sevgiyi sevmişti

Bir beden dar geliyor ikisine de.
Nasıl olur demeyin oluyor işte.
Bir beden de iki ruh.
Biri sessiz biri delirmiş.
Birisi hayata küsmüş.
Sığmamış iki ruh bir bedene.

AĞLAMA KALBİM

Biliyorum çok boş bıraktım ben seni
Bunun suçlusu ben değilim
Kaçışlarım senden değil kendimden
Senden nasıl özür dileyebilirim

Ayrılık türküsü çalıyor şu anda
Dinliyorum hiç bıkmadan
Bu ilk kez kendimden ayrılışım
Ve yalnızlığa terkedişim.
Anılarımı...

Gelen Nisan yağmurlarıyla birlikte dalını bütün bir ömür içimde sakladığım.
Yapraklarını içimde yeşertiğim kan kırmızı rengin bende anlamı olan kalbime bir gül ektim bugün.
Öyle bir gül ki her okşadığımda sevgisini rengiyle bana veren bir gül dalı.
Ara sıra severken koparacağım zannediyor canımı acıtıyor dikeniyle.
Ben yinede kızmıyorum.
Çünkü ben onu dikeniyle birlikte seviyorum.

SEN OLMASAYDIN

Gökkuşağının renkleri karışırdı birbirine siyaha boyanırdı kalbimin duvarları
Olmazdı dudaklarımda tebessüm.
Sen olmasaydın gülmezdi yüzüm, hayata döndürdü beni bir tek sözün.
Sen olmasaydın bulaşmıştı yaşam yüzüme gözüme

SENSİZ OLMAZ

Sen gelince gülmüştü hayat yüzüme
Sen geldiğinde barışmıştım kendimle
Ne olur bir daha beni bırakıp gitme
Sensiz olmaz

Kimsin sen? yabancı,bu kadar temiz
Saf ve berrak,
Sanki güllerin kokusu sinmiş üzerine
Uzaklardan bana gelen.
Kimsin sen?
Dokunmadığın halde gözyaşlarımı silen.

Ben,geceler bir de yalnızlık
Benim arkadaşım.
Bir de beynimi kemiren düşüncelerim,
Karanlığa karışır.
Dağılır uykularım.
Sonra kalabalık içinde

Bir gün ne zaman olur bilmem.
Ben son nefesimi verirken
O gün senin yanına gelirken.
Beni almaya sen gel Annem.

O gün kabre girdiğimde.