Selim Kara Şiirleri - Şair Selim Kara

Ağlamayı en güzel sen öğrettin,
Senin yüzünden unutmamayı öğrendim ben.
Sarışındı sesi çıkmayan,
Siyahtı avazım çıktığı kadar bağırtan.
Sen en güzel gözümü daldırtan.
Denizinin müziğinde damla sesleri,

Gölgelerden korktuk yapraklar renk değiştiriken,
Biz aşkı yalnızlardan çaldık güneş tene değerken.
Denizlerde mutlu,kumsalı sıcak düşlerin,
Terleten fotoğrafları mı miras kalacak.

Ay'ın dizindeydi yüzümüzün serini,

Yalnızlığım bile çaresiz artık.
Oysa o kadar alışmıştı ki sensizliğe.
Önceleri benimle ağlıyordu,şimdi suskun.
Ben ateşlerde yatarken alnıma ıslak bez koyan,
Geceleri üzerime kendini örten,
Sevdiğim şarkıyı başa sarıp dinleten,

Büyük bir içi boşluk hali,
Boş bardak misali.
İçilecek olan terk edeli,
Yeri hiç dolmadı ki.
Kaldı en dibimde onun hatırası,
Bir parçası.

Yolum düştü yine ayrılık ormanına
Ne bir çiçek tutunabilmiş,
Nede kovuklara yuva
Yeşil yapraklar sararıp dökülürken,
Dallar,yalnızlıkla başlamış kurumaya
Gölgede çürüyüp güneşi beklerken,

Biz elma gibiyiz.
Ateş kırmızı görünümünde.
Saf bir beyazlık var içimizde,
Hafif pembemsi tadındayız.
Yüreğimizin en derinliğinde,
Yarınlara kök salacak umutlar yetiştiriyoruz.

Gece gözlerini dilini çözemiyorum ki,
Bensiz ortamlarda gibi düşüncelerin.
Dört kişilik danslarımızda,
Bir Nisan gecesini terleyişi var hala aklımda.
Bu gün üzerindeki pembe kalpli pijamanla,
Bir bardağa soğuk su döküşün,

Geçmişe ah çektiren cümlenin beyaz düşlerindeyim.
Biraz akşamdan kalma mahçup
Az serseri kişiliğim.
Pembenin siyaha karıştığı denizin dibinde,
Sersefil ruhum soğuk.
Gecede yorgan arayan yalnızlığın dizindeyim.

Açığıda vardı mavinin koyusuda ayvalıkta,

Balıkların küçüğüde vardı büyüğüde buzluğunda bademide,

Sakızında dondurmanın tadı, mayışık kediler adada kolkola

Bırakıldı sayfalar,
Yazmadı yazılmayacak bir hatıra.
Geride kaldı kahkaha ile gülen,
Şimdi bükük boyun dudak susuz.

Sendin,bendim,senindim benim diyemediğim,