Selam Şehidime Şiiri - Yorumlar

Irak dağlarında yankılandı mermi sesleri,
Nasılda kesildi meydan okuyan kalleşlerin nefesleri
Aşamadılar dört yanlarına dizilen kafesleri,
“Şimdi kapana kısıldınız” diyor Türk Askeri.


Nede güzel yakışmış al bayrak üzerine,
Vatan aşkı yerleşmiş her şeyden önce yüreğine,
Kulak verin bu şehidin son sözlerine,
“Mehmetçikler bitmez, geriden geliyor” diyor Türk Askeri.

(TÜRK ASKERİ)adlı şiirimden...

o askerle birlikte bende ağlamıştım o gün.
onları unutmayacağız...unutturmayacağız.

duyarlı dizelerinize tebrikler.

Etkilenmemek mümkün değil......duygularınızı ve şiirinizi kutluyor, acıyı yüreğinde duyanlara sabırlar diliyorum.............Saniye Sarsılmaz

Duygulandırdınız efendim. artık tahammülümüz kalmadı. Bitisin istiyoruz bu pkk belası.

tebrik ediyorum

Selam Şehidime

Acı ve gözyaşı
yeşil gözlerinde yaşillendi.
Mehmetçiğin içinde
boğulan öfke,
gözlerinde belirlendi.
El ne bilir derdimizi
içimiz yanar belli ki.
Küçük ihmallerin yolu
büyük felaketlere doğru.
ALLAHIM sen bizi
görünmez felaketlerden koru.

28.02.08/Bursa

Ramazan Çiçekli

TEBRİKLER ADAŞ,,

ÇOK GÜZEL ANLATMIŞSINIZ ŞEHİDİMZE VEFA BORCUMUZU,,

EMEĞİNİZE SAĞLIK,,

ŞEHİTLER ÖLMEZ,VATAN BÖLÜNMEZ,,

KARDEŞ KANLARINDAN BESLENEN EMPERYALİST VAMPİRLER OLMASA BU GÜZEL ÜLKEDE YÜZYILLARDIR SORUNSUZ YAŞAMIŞ OLAN BU İNSANLAR YİNE AYNI GÜZELLİKTE YAŞAMAYA DEVAM EDERLER SANIRIM.CEHALET CEHALET.ADAMLAR HER DEVİRDE BAŞKA OYUNLARLA GELİYORLAR İÇİMİZDEKİ CAHİLLER ALET OLUYORLAR.GÜZEL VE ANLAMLI MESAJLARI OLAN ŞİİR İÇİN ÇOK TEŞEKKÜRLER EDERİM.O ACILARI ÇOK YAKINDAN BİLENLERDENİM.SELAMLAR.

Bu ülke bu hale gelmemeliydi... Asıl düşmanların kim olduğunu biliyoruz fakat bilmemezlikten geliyoruz... Çünkü ölümlerin çoğaltmaya yönlendirilmişiz ve bu yönlendirme hedefini bulmuş...

Üzülüyorum. Ama üzülmekten başka elimden başka bir şey gelmiyor...

Şehitlerin ruhları şad olsun.

Saygılarımla

“Kendine iyi bak sevgili dostum.”

“Dostum…” / Ne kadar sıcak bir sözdür bu; O, ne çok buzları eritebilecek kadar sıcak…
Teşekkür ederim öncelikle size… /

**************************************************************************************************************************
* Sevgili Gürkal 'Selam şehidime' adlı şiire yorumlarınız için teşekkür ederim. İlk kurşunu ben atmadım. son kurşunu da atan ben *
* olmayacağım.Ben tarafsız değilim çünkü tarafın kendisiyim.Sizin hiç yaşamınız bir başkası tarafından tehdit edildimi,sizin hiç çocuklarınız ölümle yaşam arasında kör *
* kurşuna hedef oldumu,siz çocuğunuzu 2,5 metre karın altında doğurmak zorunda kaldınızmı ve elektirik,su ve yolun olmadığı karın üzerinde sabahladınızmı.Hiç sabaha * * kadar nefesinizi tutarak gökyüzünde yıldızları saydınızmı. İşte sizin bu özgür düşüncenizi düşünmek içindi /Kendine iyi bak sevgili dostum. *
***************************************************************************************************************************************************************************************************

Yukarıdaki yazınızı önemli bulduğum için döndüm size…/

Antolojide yayımladığınız biyografinize baktım…/ Asker kökenlisiniz…
Ki; elbette yaptığınız iş icabı, yukarıda anlatmaya çalıştığınız filhakika trajik fotoğrafların tanıklığını yaptınız…/ Belki daha da fazlasına…
Evet…/
Anlattığınız şeyler bana hiç yabancı değil dostum…

Ben de, siz gibi devlete memurluk eden bir kardeşinizim…/ Ve hâlâ da devam ediyorum…
Gerek ( Urfa, Malatya, G.Antep vs. gibi yerlere )yollandığım sürgünler nedeniyle, gerek (bidayette) uzunca bir süre Adana’da yaşamış olmam ve buna bağlı olarak da (bölgelere yakın olması avantajıyla) Güneydoğu ve Doğu Anadolu’yu tanıyabilme fırsatını yaşayabildim…
İnsanın içini dağlayan nice hayata tanıklık ettim…/ Başkası için ağlamayı ilk orada öğrendim ben… / Acıdan yemek yiyememeği…
Rahat bir yatakta uyumuş olmaktan dolayı uykulardan utanacağımı ve sofradan tıka basa tok kalktığımda bunun midemi değil de vicdanımı acıttığını İlk kez orada öğrendim… / Sırtımdaki ceketten, boyalı iskarpinlerimden nefret ettim çıplak, çırılçıplak hayatları gördükçe… / Giderek çoğalan, yalnızca istatistiki bir sayıdan ibaret “kümülatif” hayatları… Bunları sizin yaptığınız gibi iki – üç satıra sığdırabileceğimi sanmıyorum… / Mahir değilim inanın o kadar…
Bundandır belki “barış, barış” diye yırtınıp durmam!..
Bundandır belki; yukarıda dramlarını anlattığınız insanlar ile // ölümleri ve acıları adeta “bir organımızmış gibi” sıradan ve normal kabul edenlerin yarattığı “sevgisizlik” ortamı arasına gövdemi siper etme isteğim…/ Ki; ben ufak tefek, kara-kuru biriyim… // Ve bu hengâmede hemen ezilebilirim…

Ama iyi bilirim ölümün ne olduğunu…
Ucundan kıyısından dönmüşlüğüm vardır; müteaddit kereler…
Ve ömrümün kalan kısmını “bedava”dan yaşadığımı da söylemeliyim…
Evet…/ Tanırım ölümü!

Ve fakat korkarım…
Kendim için değil ama; / inanın ki değil…/ Sevdiklerim için…
İsterim ki hepsi benden sonra ölsün…/ Ben görmeyeyim…/ Konduramam sevdiklerime ölümü…
Bu; benim, beynimde sevdiklerimi ölümsüz kılmama yarayan ve beni rahatlatan bir illüzyon olmuştur hep…
Çok zordur insanın sevdiklerini yitirmesi, onlardan ayrılması…/ Ki; bunu da çok iyi bilirim…

Yukarıda çizdiğiniz tabloyu sizinle bir duygudaşlık kurarak ve bu tablodaki trajedinin kahramanlarının yerine de sevdiklerimi koyarak anlamaya çalıştım…
Elbette ki kimsenin kabul etmeyeceği, etmemesi gereken bir resim bu… / Buna hiçbir aklıselimin itirazı olamaz…

Ve düşündüm…

Sizinle aynı şeyleri söylüyorduk aslında…
Fark ettiniz mi bilmiyorum?

Anlattığınız bu acıların kaynağıdır savaşlar…
Savaş olduğu için yaşanıyor bu acılar…

Aslında aynı şeyleri söylüyoruz!..
Farklı terminolojileri kullandığımızdandır birbirimizi anlamakta güçlük çekiyor olmamız; ama şunu iyi biliyorum ki, sizler de savaşı istemiyorsunuz…

Elbette, bir asker olarak (başlatılmış) savaşın tarafısınız… / Bu ayrı…
Ama ben bir tarafı kastederek tanımlamıyorum savaşa itirazımı…

Dünyadaki birbirlerini tanıyan yaklaşık iki yüz (resmi ülke) ve de geri kalan (sınırları falan olmayan) kabile toplumlarının cümlesi dahil; hiçbir ülkenin tarafı bir bakışla söylenmiş değildir “Barış” talebim…/ Evrenseldir…

Olayın demagojik bir noktaya çekilmesi, // özellikle antolojideki son dönem çığırından çıkmış ve şiirden başka her şeye benzeyen saçmalıkları yazanlarca ve de entelektüel birikimden, bilgiden, bilgelikten bînasip kişilerce türk-kürt çatışkısına eklemlenmeye çalışılması rahatsız eder beni…
Tekrar ediyorum; benim söylediğim “Barış”ın üzerinde hiçbir ülkenin üniforması yok…

Siz ya da diğer insanlar bunu, içinde bulunduğumuz konjonktürde sadece bir ütopya, ya da hamhayal bir söylem olarak görebilir de… / Olsun!..
Sokaklarda yatan ve çöplüklerden ekmek, sokaklardan sigara izmariti toplayan bir evsizin “EV” hayâli kurması doğal değil midir?..
Ki; ben iki buçuk sene sokaklarda yatıp, çöplerden ekmek, sokaklardan izmarit toplayarak yaşadım…
Şimdi ne kadar evim barkım var; söylemeyeceğim tabii…/ Ayıp olmasın diye…
Sadece olduğunu söyleyeyim…/ Sokaklarda kurduğum “EV” hayâlimin…


Dostum…
“BARIŞ”ı hayâl etmek, talep etmek kötü bir şey değildir… /
Bunu isteyenler kötü kişiler de değildir… /Ki, siz zaten böyle imada bulunmadınız…(Onun içindir ki değerli mesajınızı yanıtsız bırakmak istemedim)


Size ve sizin şahsınızda tüm insanlığa “barış” dileklerimi yolluyorum…
Böyle bir dünyaya açsın gözünü çocuklar…
Ve ustanın da dediği gibi; aşkın yüzünce olsun yeryüzü…

Hayâl kurmak iyidir…/ Neyi hayâl edersek ona sahip olmaya çalışırız çünkü…
Ves/selam

İnsanca bir tepki gösterin! Savaşlarda ve savaşların yanında yer almayın!..


ÇAĞCIL SÖYLEN

Akşam savaş alanına çöktüğünde
Düşmanlar yenilmişti
Telgraf tellerinin tınıları
Haberi uzaklara taşıdı

Dünyanın bir ucunda için için yandı
Bir haykırış, gökkubbede parçalanarak
Bir çığlık, çılgın ağızlardan taşan
Ve esrik göğü aşan.
Bin dudak ilençle soldu
Bin yumruk, vahşi bir öfkeyle sıkıldı.

Dünyanın bir başka ucunda
Bir sevinç, gökkubbede parçalanarak
Büyük bir sevinç, bir eğlence, bir çılgınlık
Rahat bir soluklanma, gerinme
Bin dudak eski bir duayı söyledi
Bin el inançla birleşti.

Gecenin geç saatlerinde
Sayıyordu telgraf telleri
Savaş alanında kalan ölüleri-
O zaman dost ve düşman sessizleşti.

Yalnız analar ağladı
Her iki yanda.

Bertolt BRECHT