Şehrinin Çıplak Kaldırımları

Islak kaldırımlarına bastım şehrinin.
Sırtımda günahlarımca ağır
ani saldırgan bir eylül yağmuru.
Başladığı gibi birden bitecek bilirim.
Yine de ben
yazamadığım her şiirimin
üstümden süzülen damlalarla aktığını görünce
eylülün de yağmurun da
gelmişini geçmişini belledim.

Ağlamış mıydın bilmiyorum ayrılırken.
Son vedamda bile gözlerime bakmadığından
hiç bilemedim.

Korkak kaldırımlarına bastım şehrinin.
Bu şehir senindi ayrıldık ayrılalı.
Benim olan tarafı
beraber olduğumuz günler gibi
yitip gitti, yetişemedim.
Şair derdim kendime sözde.
Kendi şehrimi bir iki mısrayla yaratabilirdim.
Bıkkınlıktan mıdır nedir,
senden sonra bir türlü beceremedim.

Sevmiş miydim seni bilmiyorum?
Bir ihtiyaçtın her şeyden fazla.
En çok göğüslerini severdim.

Çıplak kaldırımlarına bastım şehrinin.
Bir kısır döngüdeydi her biri.
Gösterdikleri istikamet hayallerdi,
ulaştıkları hedef sensizlik!
Yağmur giysi olmayı bildi kaldırımlara
ama ben giydirmeyi bilemedim.

Yaşanmaz dedim bu şehirde!
Senin şehrinde sensiz yaşanmaz!
Ne var ki müptelası olmuşum hayatın;
Bir türlü ölemedim.

28 Eylül 1991