Şehr'i İstanbul Şiiri - Ahmet Çapa

Yüreği, yeditepe arasında
gönüllü bir tutukluyum
Şehr’i İstanbul’ da
Ve boğazın her bir mağrur köprüsünde
ikişer gardiyan dikili durur.
Bütün saraylarda tahtlar senin,
Ve bütün cami avlularında
güvercin kanatlarıdır gözlerin.

Beyoğlu’nun, neon ışıkları altında,
Bir akşamdan kalma hüzünüm şimdi,
Yudumladığım her kadehin,
biri benim, biri de senin için.

Masmavi suların üstünde...
iki büyük Deli Dumrul’u vardır
bu Şehr’i İstanbul’ un
Oradan geçen arabaların plakalarına
06 vurulur,
Hangi gemi geçse altından inan,
güvertelerine itinayla ismin konulur.

Sultanahmet’in tarihi kalıntılarında,
bir nargile marpucudur dudakların.
Piyer Loti’ de demli bir çaya
ve Çamlıca sırtlarında
özgür bir şarkıya benzer.
Bebek sahilinde aşıklar
hep denize nazır durur,
Beşiktaş’ ta bir çay bahçesinde
yokluğun vardır.
Vapur seferlerini ise
burada en iyi şu beleşçi martılar bilir.
ve onlar
her zaman ki yerindedir de,
Tırnaklarımla adını yazdığım
şu koltuklarda
şimdi başkaları oturur…

Ey gidi ihtiyar şehir.
Ne kadar kızsamda sana,
bağrında ayrılıklar bile
daha bir hüzünlü yaşanır.
Hazin bir otobüs peronunda
yola vurduğum yarin hayali
Fonda ıslak bir ney sesiyle,
kalbimin kevgirinden,
ta içime kadar sokulur.
Bir cânânın aşkına pervane olurda,
döner durur semazenler.
Saba Taksim’inde ne canlar buluşur.

Bir sancak taşır gibi,
bütün minarelerini kaldırıp
göğe değdirince
vakur başını Şehr’i İstanbul
saygıda kusur etmez hiç bir bulut.
Diner bütün uğultusu göklerin.
Ey gidi canan,
ne büyük bir huşu görüyor musun?
Burada rüzgârlar bile
gideceği yeri unutur da,
bir çınar ağacına yaslayıp başını,
yapraklarında her daim asılı durur.

(Mayıs 2004 İst.)