Şehir Şiiri - Hüseyin Avni Güllü

Elif gibi doğrulduğum yerden büküldüm
Ellerinde zeytin tokmaklarıyla kalp ırgatları
Bu şehir bu insanlar nerden karşılaştık sokaklar
Bir soluk almalık ziyaretlerimde tanıdım seni
Sahiplenildiğim parklar iz bıraktığım dükkânlar bağrına bastı
Mahrem duygularla ruhuna dokunup bıraktıklarım kovaladı beni
Ölüm gibi bir kazaydı değiştiren hayatı/ insanı/şehri
Doyduğum şehirmişsin sen anlamamışım
Duraklarında mağrur yolcular
Yollarında haykırışlar
Kaldırımlara yapışan sahipsiz pişmanlıklar
Gecelere yağdırılan yalnızlıklar
Göğe uçurulan sevdalarına doyduğum şehir
Yalnız benim hatıramda değilmiş bu sevda
Loş ışıklarında hala şefkatin sıcaklığı var
Sende piştim sandım hayata
Hamdım aşksız yoğruldum
Ah bu izbe köşeler bana mezar olacak
Cam gibi ruhuma dokundular
Elif gibi doğrulduğum yerden parçalandım.