Şehir Şiiri - Mehmed Arif

hüzün akıyor çeşmelerinde şehrin
kurnalar küskün ve sitemli
bakraçlar gözyaşıyla doluyor
lokmalar küçüldüğünden beri
peşimde bir afakan
bir seri kovalamaca
bebek ağıtları duyulmaz oldu artık cumbalı sofalarda

şehri yalnızlık karşılar günün her atımında
kahveler boş,
sokaklar gevşek,
kaldırımlar aylak
çocukların cıvıltıları bize fersah fersah uzak

şehir gözyaşı,
bir hummalı veba
söyle ey sevgili
nerede
ruhumu dindirecek
esintili bir nida

sevgi yok, hürmet yok
itiş-kakış, koşturma
şehrin maskeli yüzü
günaydın der boyuna
ben de düşeceğim bu oyuna
görmesem ayetini her sabah Zincirlikuyu’da

şehir öksüz,
şehir bir kara zindan
yokmudur ya ilahi beldede
sığınacak bir mekan
rahlemin başucundan bana bakarken Furkan
nerede, yetimlerin başını okşayan vicdan
ruhumu sıkıştıran dört köşe bir camekan
ruhumu sıkıştıran dört köşe bir camekan.