Son tren, son otobüs...
Güneşin sırtında çömez ellerim
Ve Lâra'nın gülüşlerindeki kavis...
Son vagon, son koltuk...
Lâra'nın gözlerinde matem kuşları
Lâra uzak uzak bir yorgun deniz
Ve henüz kar yağmamıştı saçlarının tek teline
Bir ömür yaşlanmamıştık...
Ve öksürük nöbetleri esir almamıştı gülüşlerini
Biz daha yık-anmamıştık sulu sepken yağmurlarda
Ve sen daha asmamıştın kuruyan yüreğini
Biz âşık değildik o gün...
"Hiç" yorgunuyum
Koca bir "hiç"
Kaçak kelimeler kullanıyorum
Bulanık yollar üzre
Şimdi ben, kendini beklemeyen
Acelesiz yalnızlığın
Ben eksik sokağım,
Solumdan ötesi çıkmaz...
Sen işçi yorgunlukları, süründüğüm taş duvarları...
En çok da tenhası kalabalıkların
Sessiz ölüşleri park kuşlarının...
Eksik sokağım; sökülmüş parkeleri, kilit taşlarım...
ertelenir sözleri
gözleri cumadan kalma
gönlünün mihrabında titrer tebessümü
tebessümü ıslak dudaklara güz
hep salınır yine de ve günlerden perşembe
tez-g'ahında hüzün satar pazarcıları kentin
Saat yine bölünmüş bir uykunun kazasını uyuyor...
Gece cinnetlerim nöbette yine!
Ve deliliğim aklımda!
Bir gün gidecek olursan,
sessizce, kimsesizce gitme.
Çığlıklarımı da al yanına, beni de unutma..
Öyle bir uzaklaş ki,
kimseler olmasın, kimseler bilmesin…
Bir gün gidecek olursan öyle bir git ki,
Anna! dedi;
Gönlüm yol çekiyor şu günlerde,
Her yer durak bana Anna!
Kimsenin gelip geçmediği duraklardayım
Kendi kalbinin katili bir şairim işte;
Gecekondu düşlerim vardı!
Sen benimsin diyerek avutamam kendimi,
biliyorum…
Sen sadece benim'sen'miş Bir yalnızlıksın o ka'dar..
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!