Karaya çalan yeşil gözlerin
Döküldü yine yola
Bu yıl da sonbaharla
Zeytin yağmuru dinmiyor ardından
Süzülüyor
izi ezik
Sendeki beyazı görmüş
sevmiş
ona vurulmuştum
Baktıkça dalıyor
bulutlanıyordum
Beyazlarda yiteceğim derken
Bugün neredeyiz
Dün de yoktuk
Yarına erişemiyoruz
Suskun sözcükler çözülecek
Buzlar eriyecek ellerde
Biliyoruz bilmesine de
Işığı hiç söndürülmeyen oda. Gece gündüz yanan cılız ampul. Günlerdir açılmayan, açılması unutulan perdeler. Tek parçalı izlenimi veren sık büzgülü perde tavandan yere... Dışarıda yağmur. Sağanağa dönüştüğü sesinden belli. Odanın birden aydınlanması, yeterince kararmadan birkaç kez üst üste, güçlenerek aydınlanması. Ardından gürüldeyerek gelen karanlık. Kulakları zonklatan, camları titreştiren gök gürültüsü.
İster istemez yorganı açtım. Duvardan duvara uzanan kalın perdede gezindi gözlerim. Kıvrımlarından hangisi açılma yeriydi? Bulmakla yetinmedim. Elimi yatağa bastırınca daha kolay doğruldum. Kimsenin yardımı olmadan karyoladan inecektim. İndim de. Üstelik yürüdüm. Odayı yarılamak üzereydim. Soluğum sıklaşır gibi olmuştu, durdum. Yürek atışlarım dinmeli, dinlenmeliydim. Sırtımı dikleştirdim. Başımı iyice yukarıya kaldırdığım an gözlerim kamaştı. Yummadan önce okudum: 7,5 vat. Yürüyüp geçtim. Adımlarımı beklenilenden çabuk atabiliyordum. Ampulden uzaklaşmam, hızlanmam hoşuma gitmişti. Savrulun perdeler, geliyorum. Yarın sabah da açmayı unutabilirler, ben sizi şimdiden kendi ellerimle—Açılmışçasına aydınlandı. Peş peşe güçlü çakışlar. Gökyüzü çatlıyor bu gece. Yetişemedim. Pencereye ulaştığımda bir daha çak. Dayan bacaklarım. Az önce güçlenmiştiniz, ne oldu! Tülü, perdeyi iki yana, sonuna dek açacağız. Sıklaş adımlarım. Haydi, durma; beni pencereye, cama götür.
Birtakım gerçekleri yadsıyarak
Bağlanmak
Kimi evcil hayvanlar gibi
İçtenlikle
Azıcık çocuksu
Kırılgan
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!