Sayrılı Kahkaha Şiiri - Kağan İşçen

Sayrılı Kahkaha

kıt kanaat kalırdık yanyana
kırlangıçlar sanki yağmura korunaksız
akşam sızıları turuncu aydınlığının
uzak yakınlığının katili
buharla duman karışık...
gölgeler bile üşüyor
nerdesin seslenişi eylül anılım...

sayrılıydı kahkahası okul çocuklarının
ve taze ekmek kokulu sabahlarda
süt beyaz sohbetlerden uzak kentlerimiz
ve sen dur duraksızlık arsızı
sonsuzlukla dalgalı yarim
ben utanç yükü kavşaklar kurdu
isimsiz şairi ağaçların
senin değil ama
sensizliğin binbir biçiminin...

aşk
bu...

gri şoselerde sıkılırdık
gönlümüzü avutacak kuşların gözünde
zamansız ayrılığımızın sislenmişliği
ölüm yeni hayatlar kurarken
sahte kaba kopuk
biz eski şarkılarla yıkılırdık
selvi boylu mütevazi
ayrıntılarda kan köpüklü
avuçlarım ilk sana vurgun
istiridyeler toplamadan
deniz taşları sunmadan
daha dalgınlığına yalnızlığının...

bir uzun hava kaşların
bakışlarında nevruz halayı
gidersen turnalar da gider
ağlarsan...
kınalı keklikler vurulur
sol yanımda....