Saymayın Seyirciler!

Külliyen yalan sayın seyirciler!
Beklemek ve zaman yalan.
İyileşmiyor işte görmediniz mi?

Ya bir kenara koyuyor,
Daha sonra düşünmek hedefiyle,
Ya en az bir kez düşündürüyor,
Kenara koyacağı ümidiyle.

Ya susturuyor içindeki avaza rağmen,
Daha sonra bağırmak hedefiyle,
Ya da en içindeki avaza merhamet ediyor,
Bağırmanın aciz yüküyle.
Lakin en az bir kez olsun avaza izin çıkmıyor.

Kendisini sevenler, karşısında sessiz kalabildiği için
Yalnızca onları kırmaya yeltenebiliyor.
Sessiz kalmayıp üste çıkanlar, biliyor ki kendisini sevmiyor,
Durur mu?
Kime patlasam diye aranıyor,
Ve nihai sonuç patlak veriyor.
En fark edilene kesiyor faturayı; sevgiden yana,
En çok sevene yakıştırıyor suçu; hatadan yana.
Alışmış görmeye her daim kendisinde,
Seven hep suçlu olur mantalitesiyle...

Kim bu gizli özne?
Kibrim, nefretim, küskünlüğüm, inançsızlığım.
Ne acıdır!
Hepsi benim...
Benden bir parça...
En azından bir zerre merhamet taşımasaydım içimde,
Pişman olmazdım yaptıklarımdan.
Zihnimi taciz etmezdim gece gündüz,
Pisliğimle yaşardım,
Temizlenme gayesi taşımadan.
İnsan olduğumun farkına varamadan.

Öyle bir kısır döngü ki döngüm,
Sanki uzun bir vakittir cehennem ateşiyle kavrulmuşum,
Ardından cenneti hak etmişim;
Herhangi bir merhamet vesilesi ile...
Ve yargılayıcı bakışlar altında,
Cennetin müdavimlerine hoş görünmeye çabalamışım.
Hoşlarına gitmemişim,
Tanrı'ya etmişler şikayet,
Halihazırda yanık kokusu üstüme etmişken sirayet,
Atmışlar beni tekrar o korkunçluğa...
Ardından ne tesadüf!
Yine bir merhamet vesilesi ile,
Cenneti hak etmişim, dümenden...

Külliyen saymayın seyirciler!
Gayet hatırsızdır söyleyeceğim;
Benim cennetim sevgi,
Cehennemim yalnızlıktı...