Savaşın Sonrası Ya Da Bir Başka Boktan Gün

iyi olmakla ne halt edeceksin şimdi?
evet, zamanında iyiydin,
belki de fazla iyiydin,
göbeğini yırtar gibi yürüdün ortalıkta,
elinde paslı bir bıçak,
bile bile gittin o savaşlara,
yürek mi?
bende de vardı bir tane,
ama sigara dumanı gibi eriyip gitti
dördüncü viskiden sonra.

şimdi ne kaldı elinde?

ruhun mu?
ha ha.
şu küçük, buruşuk şey mi?
cebindeki eski bir mektup gibi,
kendine bile utanarak sakladığın?

sivilmişsin artık.
kravat tak, tıraş ol,
kendini yargılama artık her sabah,
çünkü sistem senin yerine
bunu yıllar önce yaptı zaten.

savaş meydanlarında değil,
şimdi pazarlarda savaşırsın,
bir domatesin tazesiyle çürüğü arasında
tereddüt eden bakışlarla
insanlığın son kalıntılarını tartarsın
plastik poşetlerde.

bir keresinde ben de inandım
iyi olmanın işe yarayacağına.
yazdım,
sevdim,
küstüm,
yine yazdım,
biri bana "sen delisin" dediğinde
"sen de fazla akıllısın" diye cevap verdim,
ama ne fark eder?
deliler de sefil, akıllılar da.

ve sen şimdi burada,
bütün her şeyini kaybetmişsin,
ama hâlâ ayaktasın.
ayakta kalmak bir marifet değil
insanların diz çökmeye alıştırıldığı bir çağda.

kaldır kafanı,
bak o aynaya,
gördüğün şey bir kahraman değil,
sadece bir adam.
yorgun, suskun, ve içi boş,
ama hâlâ lanet olasıca bir nabız atıyor
şu göğüs kafesinin içinde.

işte o yüzden yazıyorsun bu şiiri,
çünkü başka hiçbir şey kalmadı.
çünkü iyi olmak bir lanet gibi,
ve lanetler ya sürülür ya yazılır
yoksa patlar içinde,
kan gibi, öfke gibi
ya da unutulmuş bir kadının adını
sarhoşken anmak gibi.

sivil hayat boktan bir şaka, dostum.
ama sen gülmeye devam et,
çünkü başka ne halt yapacaksın?