Savaşın Çocuklarına Şiiri - Latif Memiş

Bir han değilim gecelere uğrak
ya da gündüzün sırtında bir yabancı
zamansız yıldızlarla dolu bir gece
güpegündüz ay ışığında gezen bir yolcu.

ne mutluluk gizlidir kelimelerimde
ne de çile iliğimden haykıran kanda
ıpıslağım ama bir ırmak değilim
akıyorum; ama acaba neredeyim.

Boğazımda batmanlar dolusu toprak
sıcağı dinleyen her akşam, bir çocuk
is kokusu uygarlıkta bir bulut belkide
yağmayı umutmuş bir çiçek çocuk

Ayaklarım ipince,ellerim keskin
ben bir damla gözyaşı,yorgun
garip bir tebessüm,ağlamaklı
ben bir çiçek çocuk
çok uzaklarda bir yerlerde

Ben bir zırh,yürek dolusu uygarlık
bilinmez geceler,bitmez kahkahalar
yalan değil inanın,ben bir çocuk
büyümeyi unutmuş yüzyıllarca
unutulmuş,
ve çok uzaklarda

Gündüz uygarlık,gece yolcu
bir gece varmış, bir de gündüz;
hani?
benim güneşim değil, gördüğünüz
bu insanlar benim insanlarım değil
ne hayallerim tozpembe;
çocuklar gibi
ne de rüyalarım bir güzel düş

Ben gecelerden acıya kurulmuş köprü
bir tutam çiçek, bir damla sevgi
bir aşk, yürek dolusu belki
bir aşk, inançlarımın gerçek coşkusu
bir aşk, geçmiş günlerimin anısı,

Gözlerim ıslak, dudaklarım yemyeşil
yaşamın beyninde bir al güvercin
hayallerim.
aydınlık renklere bayanmış toprak,
kefenim.
ben bir yolcu, ızdırapla pişmiş yürek
ben bir damla toprak, bir damla gözyaşı,

Ben Rab’e kurulmuş köprüde
öylesine yaşanan uygarlığa inat
yalnızlığın kefenine bürünmüş
küçük bir çocuk.

mezar taşları boyunca
aydınlık.