Savaşın Çocuklarına Şiiri - Güven Kemerkaya

Savaşın Çocuklarına

Sen misin incinen her mermide ey çocuk?
Bak oyun oynuyor akranların.
Sen zulmün ortasında kalan ey başak!
Zaman acımasız kırbacını gezdiriyor sırtında,
Sırtlanlar saldırıyor çelimsiz bedenine,
Kan içiyor vampirler şehrinin sebillerinden.
Seyrediyor dünya bak son orta oyununu,
Alçakça kurulmuş sahnelerinden.
Ateş düşmüşse yüreğinin tam orta yerine,
Sen güle sarıl ey çocuk,
Sabra uyanacak yüreğin
Sana anlatamam neden öldüğünü
Gülüşlerinin neden solduğunu anlatamam
Sorma çocuk utanır cümlelerim
Bak bir ebabil taşıyor acılarını gökyüzüne,
Bir yağmur okşuyor yaralarını
Görüyorum acılarını be çocuk
Öksüz bir mendile sızıyor kan damlaların,
Ölen yalnız siz misiniz çocuklar?
Erdem ölmüş, insanlık ölmüş baykuşun tezgâhında.
Göçmen kuşlar terk ediyor sıcak ülkeleri,
Artık ışığa uçmuyor kelebeklerim,
Kurak cümlelerde kaybettim bildiklerimi
Rüzgâr terk etmiş güllerin renklerini...
Bitecek bu zulüm, bir gün bitecek.
Zaman uyanacak bu kirli uykusundan.
Kızıl bakışlı haramiler yok olacak hülyalardan,
Ve sen çocuk, dualarla akacaksın avuçlardan...