Savaş Şiiri - Mert Gökcen

Geceyi sevdim , o uzak denizleri . Kaçıp gitmeyi usulca , hiç bilmediğim bir yerde gökyüzünü izlemeyi.
Hani olur ya , yalnızlığın anlamsız bir ağlama isteği uyandırır içinde , kendini kimsesiz ve terkedilmiş hissedersin.
İşte ben öyle hissettim.Uzunca bir zaman sigaram ve soğuk duvarlardan başka hiçbir şey yoktu.Çok ağladım, hemde çokça ağladım . Yağmur bile böyle sırılsıklam hissettiremezdi. Sonra sen geldin.

Geceler siyahtı başta , gözlerimi kapattıkça maviye döndü . Gökyüzünde sen vardın , denizde sen
mavinin olduğu her yerde sadece sen vardın.Gözlerin kıyameti koparıyordu içimde.Korktum önce , yine kaçmak istedim
ama baktım ki gittiğim ve gideceğim her yerde sen vardın.Alın yazım .Seni , sana anlatsam kendine aşık olurdun.

Düşünüyorum da ne çok ayrılık gördü bu beden , kaç terkediş ve kaç terkediliş. Daha hangi acıları çekmem gerekiyor ,
kaçına göğüs germem , hangisinde düşmem hangisinde ölmem gerekiyor.Söylesene aydınlığı görmek istedikçe bu karanlık
neden , zifirde yaşamayı seviyor muyum zannediyorsun.Öyle hasretim ki güneşe , kar görse ağlardı halime.
Bilirsin ben öyle çok şey istemem . Mesela artık incinmek istemiyorum.Çünkü yaralarım var ,kanıyorum.
İstiyorum ki kapat o yaraları , yanıma gel . Bir şey lazım değil , huzuru unutma yeter.

Ve çekersen kılıcını kınından , sorma neden.
Kaçıyorum , kaçıyorum . Çünkü savaştıkça ölüyorum . Söylesene sevgiyle yaşamak varken , savaşıp ölmek neden.