Savaş! Şiiri - Erdal Keskin

Kurmak varken bir yaban gülüyle vuslat düşü
Ruhları sarmalayan bu savaş düşü de nedir?
Denizin karayla savaşması,
Yeryüzünün gökle savaşması,
Dünyanın kendi yavrularıyla savaşması da nedir?

Soysalar doğayı Çırıl çıplak gözlerimin önünde
“Nasıl öleceğim? ” sorusunu arardım soyuk bedeninde
Üşüyen bir sırtla?
Yarınların özlemiyle?
Aşk?

Geldiğinde o an!
Nasıl bir duygudur ki soluk diye alınan meretin
Nokta koyulmuş son bir dize olduğunu anlayabilmek.

Zamanı gelmişti
Bir yaprak ve ona sürtülecek kara bir çubuğun…

Kimsin ki gücünün sınırlarını bilemediğin bir doğaya başkaldırasın. Belki de doğanın kalbinde sakladığı ve seninle paylaşmadığı bir ruhu vardır. Ama büyük ama küçük, ruh işte! Belki bir fısıltı belki de yürekten bir nağmedir, kim bilir... İnceden bir rüzgârın kafalarını okşadığı bir başak tanesi, fısıldayabilir mi ki ölümün yalnızlığını sana. Kararı sürüncemede bir ölüm ya da yaşam için çağrılabilir misin ki yanlarına. Korkusu ecelle sevişen bir er: “Mutlu musun savaşçı? Bil ki bende öyleydim” diyebilir gözlerine aktığında. “Bilinip sevilir miydin? Bil ki bende öyleydim” diyebilir karşına dikildiği anda.

Hangi tohumdan köklendin;
Dirimin ışığını yansılayan
Uğrun uğrun sen sarı çıyan!

Hangi tohumdan köklendin;
Allara susak ruhlara sızak
Kahkahası aleni süveyda!

Dışına aksetmemiş içindeki bu ateş özlemi de nedir? Nedir bu gölgende saklı savaş çığlıkları? Göğüsten kalbe uzanamayan bu anlamsız birliktelikte nedir? Nedir bu doğanın hissettiği ebedi açlık?

Asilleştirmez savaş
Savaştıkça savaşkanı
Esaretiyse doğanın
Gerekçesiz ölüm!

Bırak!
Bırak ta yokluğum
Aradığın
Eksiklik olsun…

Bırak!
Bırak ta açlığım
Hissettiğin
Tokluk olsun…

Bırak!
Bırak ta savaşın
Yarınların
Barışı olsun…

Hadi!
Salınsın zehirli ruhlar
Sırça köşkleri bekler…

19/08/2014