Sarı Sayfalı Şiiri - Kağan İşçen

sessizliğe yalnız senin sesin yakışırdı
beyazlığına köpük köpük bulutların tenin
teninde açılmış küçük yaraları öpermiş gibi
içerdim suyu...

yaza bir şey kalmazdı
özlemeye kötü yakalanırdım
hasta ve öksürüklü korkularda cayır cayır
aykırı bir müziği vardı bakış seslerinin
öyle ki şehvetim kabarırdı onca gidişinin peşi sıra
düşünmeden yürüdüğün yollarda sonsuzluğa kanatlanmış gibi
hırçınlaşmış ve ölesiye hırslı bir ihtirasla
ıtır kokulu duruşunu arardım...

güneş batınca yıldızlar keskin ışıktan oklarıyla
saçlarının özlediğim her bir teli kadar
deşerlerdi yüreğimin sensiz her bir yanını...

bir şehri sevmenin ve terketmenin anısızlığısın
güvercinler kiremit çatılarda serin gölgelerde uykudayken
ılık temmuz rüzgarları okşardı
saçlarının aklarının bensizliğini
aynı yola bakarken gözümüzü alan öyküsüzlüklerde
kış terlemeleri gibi yapışkan ekşimtrak sarhoş
ellerimiz yalnızlıklarımızın hakkını verircesine
birbirlerine öylesine istekli
ama bir o kadarda ürkek ve kıvrakça uzak
susuşuna ağlardım...

ufak dokunuşlar harici tatmadım dünyayı
süt kokulu acemiliklerle koşturdum ardından
yorulurken üzülürdüm göz pınarlarının şaş edasına
toprak yollarda adın saklı
unutulmuş sokaklarda
ve ömrü harcarcasına
sarı sayfalı bir defterin sayfaları arasında
gülün taç yaprağı
bu senin istemeden ölüşlere bıraktığındı
düşlerinle tartamadığın
kavşaklarımızın bize ihaneti...