Sapmış Nesil Şiiri - Bayram Özbek

SAPMIŞ NESİL
İnsan dediğin insan, insanlığı bilmeli,
Ağlanacaksa ağlayıp, gülünecekse gülmeli.

Eğer insanda şeref haysiyet, nefis yok ise,
Yaşaması beyhudedir, gözü aç karnı tok ise.

Niceleri var insanın, para için namus satar,
Şeref haysiyetten yana, ne varsa alıp atar.

Bir yandan anarşi terör, kardeş kardeşi vurmak,
Bir yandan hayasızlık, namussuzluk ve kudurmak.

Alenen günah işlerler, medeniyet bahaneler,
Batılı tasvir olmasın daha neler neler.

Söyleyin bu medeniyet, şerefsizce eğlenmek midir?
İnsan haklarına tecavüz din vicdan katletmek midir?

Kahrolsun böyle insanlık, yıkılsın ölsün,
Dinsizliği medeniyet sayanlar, Allah'tan bulsun.

Ey sokaklara dümüş iffetsiz gezen insanlar,
Artık kendinize gelin, hakikati desin lisanlar.

Türk Milleti böyle miydi, böyle miydi ataların?
Yine tekerrür mü etsin, bitmesin mi hataların?

Şehit ecdadın şimdi, yatıyor bu topraklarda,
Ne tez unuttun onları kafan Avrupalarda?

Şerefsizce gezip üstünde, kirletmeyin toprakları,
Yalpa vurma sağa sola, toparla o ayakları.

Türkün şanına bir leke, sürmeye kimin hakkı var?
Ecdada gerici yobaz, demeye kimin hakkı var?

Bu topraklar şehitlerin, kanlarıyla sulanmıştır,
Ne yazık ki sapık neslin, pisliğine bulanmıştır.

Atanın yolunda bulun, yüce Allah'tan af dile,
Ozanoğlu yazdı gerçekleri, kalmasın kuru laf ile.