Sandın Şiiri - Halil Kumcu

İçim hasret ile tutuşmuş, yanıyor.
Ateşi peşin sıra gelmez mi sandın?
Sevdan kör düğüm olmuş, izler doluyor.
Hicran senle, bu efkâr dinmez mi sandın?

Gözümde ışıklar, yıldızlar misali,
Her biri tek tek söner bende eşkâli.
Başına uzansam da vuslat hayali,
Gamdan sana bu özlem değmez mi sandın?

Kaderin cilvesi savurur gövdeni,
Susturur dilimi, tutamam sesini.
Dünya yıkılsa, gönlümde bul kendini,
Feryat sana, bu bacam tütmez mi sandın?

Geçer her bahar, hazan da gelir geçer,
Yüreğimi dağlar, derinden hançerler.
Sağım ayrı ziyan, solum da dert döker,
Yanağımdan sana erişmez mi sandın?

Akar gözyaşlarım, acılar sel gibi,
Savrulur ahvalim, hazin bir tel gibi.
Yazsam da yılları, yanan bir kül gibi,
Zaman sana, bu ömür göçmez mi sandın?

Batan her güneş bana hüsran getirdi,
Kapanan kapı ardımdan kilitlendi.
Sanma ki seven yalnızca incitmedi,
Hayat sana, bu rüya yetmez mi sandın?

Bakma öyle bomboş, adın her hecede.
Dağılır boşluğa, sessizce gecede.
Sızın kanar seyyah, garip bedenimde,
Hüzün sana, bu yara çarpmaz mı sandın?

Görmediğim yollar sana çıkmaz mıdır?
Çektiğim azaplar seni yakmaz mıdır?
Bir rüzgâr ki ardımıza durmaz mıdır?
Bağırsam sana, sözüm varmaz mı sandın?

Soluyor bir çiçek yerlerde gizlice.
Dönüp duruyor bak, akıyor sinsice.
Umut dokunduğun elde, ince ince.
Derman sana karşılık vermez mi sandın?

Her dizede saklı Halil’imin hissi,
Ahından yaralarken yaşam hevesi.
Mısralarda kan ağlar aşkın nefesi.
Figan sana, bu demler geçmez mi sandın?

7 Nisan 2025 / Pazartesi / Ankara