Sanık Şiiri - Sevinç Soylu

Ömrümün orta yerine saplı ağır ve sancılı bir yalnızlıktı gözlerin,
Ve o öksüz çocuk kokusuyla tutkunu olduğum saçlarının esiriydim ben...
Geldin ve değiştirdin diyebildiğim her ne varsa hepsi sendi...
Şimdi üşüyen ellerimde yokluğunun kanı,
Kanayan gözlerimde hasretinin izi var...

Uykusuna daldığım sana dair her düşten vakitsiz düşen yağmurlardı,
Yastığıma nakış nakış işleyip,avuçlarımdaki o ince cizgilerde biriktirdiğim...
Ve yetim bir çocuğun kalbiyle sevdiğim o yetim kalbindi hep...

Kıyısında kıyasıya savaştığım hayatların yırtılan yüzlerinden akan o kanla besliyorum,
Bütün bir ömrümün o dinmeyen sızısını...
Yakama yapışan ağır hasretlerin derinlerime kadar işleyen o soğuk kederleriyle sarhoş ruhumun,
Namlusunda saklı her bir yarayı tırnaklarıyla acıtarak kanattığı her yeni gün ayrı bir araftı oysa...
Kalan sağlar bizimdir diyerek yürürken şimdi caddeleri mutlak bir inançla,
Cebimde kırıntısı bile kalmayan umutlarımın açlığıyla adımlıyorum kaldırımları...

Kirpiklerine saplanan o ağır hüzünlerden süzülülürken göz yaşların,
Bakışlarında solu verdi o ağrılı gözlerinin namlusuna saklı bütün ayrılıkların...

Sarıldığı bütün inançlarından sıyrılan bir bedeviden oysa hiç bir farkı yoktu kalbimin yara yanının...
işte bu yüzden ağır aksak hüzünlerle aşk verdğim gönül dergahının tek firarı,

O iki eli kanda yokluğunun kimsesiz sanığıydım...

Sevinç Soylu Z.