Aynı Şiiri - Sevinç Soylu

Şimdi beni yaslayıp gittiğin o uzak şehirlerin uğultusunda,
Aralıksız bir sağanak indiriyorum gözlerimin o adressiz aralığına,
Yüzgöz olduğum bütün kederlerim koynuma atılırken yetim çocuklar gibi şimdi,
Hasretinin o ağır kokusuyla sarhoştu bu şehrin bütün caddeleri...

Düşler ormanının uğultusunda el yordamıyla,
Anadan doğma bir kör gibi arandığım gözbebeklerinin,
O adressiz semasında bulduğum kaderimin yazgısıydı,
Ardından kanlı mendiller salladığım o kimsesiz adın...

Sensiz zemheri gecelerimden uluorta geçen,
Ve eşgallerinin sakallarında senden habersiz dolaşan kayıp çocukluğumun ellerinde,
O derin kimsesizliğimin kokusu kanıyor şimdi,
O soğuk şehirlerin,
Yokluğunun soluk griliğine teslim boğuk kaldırımların tozu bulaşıyor bütün yaralarıma...
El yordamıyla aradığım ve bulamadığım sana dair her ne varsa,
Derin bir uçurumun dibindeki sarp kayalıklara vuran,
O meleksi çocukların ağzı şeker kokan cesetleri gibi kıyılarıma vuruyor şimdi usul usul...
Ellerim kanayana dek kokladığım bir gül misaliydin oysa sen,
Canımı ne çok acıttın,
Ve ben her bir yaprağını kendi kanımla ne çok suladım...

Hiç bilemedin yar,
Kalbimin o ağrılı odalarında uğuldayan yokluğunun,
Ezberinde kanadıkça derinleşen bir çift yaraydık oysa seninle..
Aynıydık...
Sevinç Soylu Z.