Sandık Şiiri - Kpt Yılmaz Bektaş

Ne sanmıştık da en baştan ne oldu sonra
İçi boş gazla doldurulmuş umutlarla
Hayata düştüğün o ilk gününü hatırlıyor musun?
Hani gözlerin dolmuş; dizlerin üff olmuştu…
Ağlamak değildi yaptığın anacığına
Nazdan da öte bir şeydi sonuçta.
Ananın karnında geldiğinde değil
Ana kucağından başlıyormuş hayat!
Ana kucağında ilk gözün açılmıştı
Dolmuşa binmiştin o gün ilk çıkarken evden dışarıya
Ordan bakınca ne kolaymış meğer hayat
Sen büyüyemezken bin türlü
Ellerin bebekleri büyüdüler biliyor musun. Gülme artık!
Dolmuşa gelmeyi ve binmeyi sen ne severdin oysa…
Kendine dönüp baktığında ne görüyorsun?
Hadi yine gülsene kocaman ağzını açıp
Şimdi konuşmak daha mı zor onca yılın ardı sıra
İçinde birikmişler etrafa saçılmadan, ağzınla
Hadi konuşsana tane tane üstüne basa basa…
Üzerinde kıyafetlerinin olduğuna hiç güvenme sakın
Ulu orta, çırılçıplak hareketsiz tam da en ortadasın
Ne duruyorsun koşsana hadi durma ya da yine kaçsana…
Başlangıçlar çok kolaymış!Gerçekten kendin de inansana
Devam etmek zormuş ve asıl bitirmekmiş mesele. Güya.
Kız doğsaydık eski zamanlarda; kısmetini beklerken odacığında
Göz nurunu sabrına, gecesini gündüzüne katan; mesela
Bir sandık olurdu köşede içini dolduracağımız: umutla…
Artık o sandıklar tarih oldu. Anlasana!
Emekleme devri çoktan geçmedi mi?
Herkes seçimini yapmak zorunda ekmeğinin peşinde
Geçim artık bin bir emek ve zahmetle,
Bilmiyor musun! Bulduğun ekmeği yemek onu sindirmek bile!
Küçük boyacı çocuğun sandığındaki
Renk renk boyalar pırıl pırıl cilalar…
Nerede boyanan deri kösele ayakkabılar?
Devir artık renkli süslü bağcıkların devri.
Buradan bakınca tekrar tekrar hayata
Kara bulutlara dönüşen beklentilerdeymiş hata!
Her şeyin üzerine bir sünger çekme zamanı geldi, geçti bile
Hiç bir şey sandığın gibi değil hayatta,
Eski sandıklar gibi içindekiler de dahil buna…

Yılmaz BEKTAŞ