Sandal Şiiri - Ahmet Ihsan Arac

Deniz sendin ben sandaldım
Sen coştukça sen köpürdükçe
Ben sende sallandım
Bir an hiç dinmeyeceksin sandım

Azgın cümlelerinle boğuştum dun
Serttiler, acımasızdılar

İçim dışım kelime doldu
Sandalım su alıyordu
Ne gidecek yerim vardı
Ne de tutunacak dalım.

Sandallar denizin umurunda olmazken
Sandallar denizsiz var olamaz

Ne güneşe ne de rüzgâra sığındım
İnsafında yığıldım kaldım
Söz konusu bile değildi kara
Alaborayı göze alır her sandal
Dalarken çılgın sulara

Bir gün sende kaybolacaktım
İmdatsız emansız amansız

Makus kaderidir sandalların
Bir gün bir fırtınada batmak
Varlık sebebi denizin koynunda
Huzurlu derin bir uykuya dalmak