Sancar Can Şiirleri - Şair Sancar Can

Zaman benim koynumda yaşıyor, zihnimde, benliğimde. Bir kuşun cıvıltısında, masmavi bir gökyüzünde, yağmurun usul usul yağışında, bir çocuğun gülüşünde, rüzgârın fısıltısında, inandığımızı sandığımız Tanrı’nın ellerinde, masum olan ne varsa her şeyin yitirilişinde, benim artık tüm kayıpları önemsemediğim ruhumda… Esiri olduğum her anın içinde benimle yok olup gidiyor. Zaman, bir yanılsama olarak benim benliğimde tükeniyor. Bir yanılsama olarak tüm yaşamda var oluyor.

Küçücük bir çocuk olduğum zamanlardan büyüdüğümü sandığım her anımda. Ve yaşlandığımı varsaydığım her saniyemde. Minik bir kıvılcım oluyor zaman, yaşamış olduğum her anın içinde sönüp giden geçmişimde. Belki de göremeyeceğim geleceğimden hep bir kaçışım, kendimden, kendi gerçekliğimden vazgeçişim. Belki de kaçarken zamanın tam ortasında kendime yakalanışım. Zaman, bekleyip de hiç gelmeyeceğini bildiğim sevgilim benim, içimde yarım kalan ve hep anacağım bir hayalet sevgili.

Koca bir insan oluşum, koca koca zamanları tüketişim. Koca bir insan oluşum, çocukluğumu geride bırakışım. Zaman, bir geride bırakılış oyunu, tüm kurguların yokluğunda. Zaman, benim içinde yaşadığım bir tutku. Bu tutkunun soyluluğunda kendimi arayışım, hep arayışım ama hep kayboluşum.

Not: Bu şiir bir ithaftır..


En büyük arzum oldu artık,
bir düşün içinde kaybolmak.
Gerçek, saklarken en acılı yerlerini benliğimde

Yine içimde kaybolduğum acımasız bir gecedeyim. Acılara çarpıp çarpıp duruyorum. Acılar, eşiği olmayan en büyük girdap.

Her şeyin senin istediğin gibi olmasını o kadar çok isterdim ki. Benim ne istediğimin hiçbir zamam bir önemi olmadı, tıpkı söylenilen şeylerin bir önemi olmadığı gibi. İçimden geçenleri bu şekilde dile getirmek ne kadar da zor. Belki hiçkimsenin okumadığı yazılarla sana ya da yaşanmış her şeye seslenmek ne kadar garip ve acınası. Ve her şeyin bu satırlarda gizlenmesi ne büyük çaresizlik. Bir kez olsun bu acınası hali, yaşadığım bu çaresizliği okuyabildin mi acaba? Yoksa hep senin hayatın mıydı dile gelen? Çözmemiz gereken her sorun senin hayatına dair değil miydi? Bir kez olsun yaşadığım bu acının derinliğini ve ağırlığını sezebildin mi beni ardında bırakırken. Hayır ben seni ardımda bırakıp gitmedim demek mi istiyorsun yoksa? Ne acı söylemen gerekenleri hiç duymamam, ne acı benim onları senin söylediğini var saymam. Ne acı senin korkaklığının kaderimiz olması.

Her şeyi yaşanmamış mı kılmalı. Nasıl yapabilirim ki bunu. Hafızamdan o anları nasıl çıkarıp atabilirim. Hayatına saygısı olan bir insan bunu nasıl yapabilir? Hiçliğin içinde savrulurken anılardan başka neye emanet edebiliriz ki benliğimizi? Benim çıkışım yok, bunun nedeni yaşadığım olaylar ya da başka kişiler değil. Bunu çok iyi anlıyorum şimdi. Benim çıkışım yok. Çünkü çıkışı olmayan bir yaşam var, ölüme doğru koşan bir yaşam. Her gün biraz daha eksilerek çoğalan yaşama nasıl inanılır? Kendini kendine sürmüş zavallı bir bedenden öte neyiz?

Sabırsızlığımı affet, bu sefil gecede sana ulaşmaya çalışırken kelimeler arasında amansızca kayboluşumu ne olur affet. Hiçbir kelime acının ortasında kalan benliğimi aklayamaz ki? Her içimin uçurumunda boşlukta savrulurken sana ulaşamayacağımı ya da senin bana ulaşamayacağını bu sözcüklerle hissettiğimi yüzüne çaldığım için affet beni. Her şey nasıl da asılı kaldı bilinmeyenin kurgusunda.

Ben mi bilinmezliğe sürükledim, yitip giden ne varsa dipsiz bir kuyuya dönüşen derinliğimde. Senin istediğin kadar sade olamadığım için affet beni. Belki bir yığın deli saçması bu satırlar. Ama en acının ortasında kaldığım anlardı bunları anlamadığını duyumsayışım. Bunun için de affet beni. Seni sevgimin gölgesinde bıraktığım için affet. Seni derinliğimde kaybettiğim için affet. Kelimeler… Kelimelerden başka neyim var benim. Bu yalnız gecelerimin düşlerinde kaybolsam da, elimden tutan, gözlerime bakıp bana gülümseyen, sevginin bitimsiz bir evren olduğunu anımsatan bu kelimelerden başka neyim var.

Zamansızlığın esiri miydi hakikat? Hakikati hangi kelimeyle haykırabilirdik. Hakikat, kirli bir sözcüğe mi gebeydi yoksa. Ondan mı dökülemedi dilimizden. Ne olur affet beni, bir hakikat günahını içimde zehirlediğim için.

Öğrendiğim her şeyi unutmak istiyorum. Basit ve sıradan şeylerden bahsetmiyorum. Bilen bilir, derinlikli şeylerin ne kadar can yakıcı olduğunu ve aslında yaşam akıp giderken bize öğretilen her şeyin yalanlar silsilesi olduğunu. Var mı imkanı, bize öğretilen her şeyi unutmanın?

Tanrım, hakikatte öğrenmemizi istediğin şeyleri biliyor muyuz, yaşamımızı istediğin hayat bu muydu? Gerçek, bu kadar gizemli olmak zorunda mıydı? Ellerimiz bu kadar kirli, gözlerimiz bu kadar sarhoş, kalplerimiz bu kadar irinli mi olmalıydı? Tanrım, yaşayabileceğimiz başka bir hayat var mıydı hapsolduğumuz bu günahkar dünyanın içinde?

İçimdeki saf ve kirlenmemiş duyguları, zihnimde beslediğim tüm düşünceleri bir kalemde yok etmek… Umut etmeyi, sevmeyi, iyi şeyler olsun diye çabalamayı, durmak bilmeden sabretmeyi… Kurmaya çalıştığım ne varsa her şeyi bir bir devirip kendimi yıkmayı… Her şeye rağmen yüzümden eksilmeyen tebessümü söküp atmayı.

17 Kasım 2022. Saat 03.41

Duygularımı bir bir, bir zehir gibi akıtırken bu kusmalara son noktayı koyunca saat kaça ulaşır bilmiyorum. Bu satırlarla her şeyi anlatmaya yetecek gücüm var mı ya da bölük börçük bu halimi anlatmaya sözcükler yeter mi kestiremiyorum. Ezberlenmiş, bildik cümlelerle içimi dökmek; isteyeceğim son şey ama hep aynı bitimsiz acılar yoklayıp duruyor beni. Çaresizce kimsenin bilmediği, anlamadığı ve hatta umursamadığı bir gizdökümü yaşarken eksik bir şeylerin kalacağından eminim. Hayatım boyunca hep eksik ve yarım bir insan olmadım mı zaten? Belki de bu zamanın yarattığı tüm insanlar gibi.

Uzun zamandır mutsuz bir şekilde uyandığım bu kaçıncı böylesine bir gece… Bunu da ben anlamlandıramıyorum. Zamanla bir şeylerin düzeleceğine dair bir inancım kalmadı. Doğrusu, bir umut kırıntısı ile kendimi kandırmaktan da çok yoruldum. Bir türlü zamana da ayak uyduramadım, uyduramayacağım da. O, hızla akıp giderken ve ben de bu gecelerle arsızca boğuşup dururken hep kendimden parça parça bir şeyler çaldım.

Yalnızca bana mı oluyor, bu tükenmişlik, bu boşunalık, bu anlamsızlık bulantıları? Yalnızca ben mi saklıyorum benliğimin acılarını dudaklarımda ya da bu satır aralarında… Ya da aslında bağırmak mı istiyorum anlaşılmayan şeyleri. Anlaşılmayan ne vardı oysa… Her şey apaçık ortadayken hayat, neden kapkara bir alınyazısı? Hayır, her şey ben gibi büyük bir bilmece mi bir türlü çözemediğim?

Yalnızca benim mi zihnimin kıvrımlarında dolaşıyor susmak bilmeyen birinin ağdalı sözcükleri… Durmadan içinde konuşup duran, kendini aşağılayan, yargılayan, zaman akıp giderken zamana yetişemeyen, her şeyi eksik bıraktığını hisseden, yaptıklarıyla yetinmeyen… Bir ben miyim? Bir ben miyim bu sefil, acınası yalnız? Her seferinde kendi sürgününde aynı duygularla doğan bir zavallı olmak… Bir ben miyim bu zavallı?

Kendi elleriyle kaderini var eden ama yarattığı kaderi beğenmeyip bu kaderi yeni baştan çizecek gücü olmayan bir tek ben miyim? Peki, nereye, kime, hangi zamana doğru? Ölüme kadar sürmeyecek sonu olmayan bir hayatı mı yaşıyorum? Bu da mı apaçık ortada?

Senin de mi kirlenmiş bir yüzün vardı çocuk,
Mutluluğu unutmuş gözlerin, sevmeyi ertelemiş bir kalbin…
Hayatın acımasızlığıyla savrulup duran benliğin…
Bunların hiçbiri senin suçun değildi biliyorum.
İnsanlar, ah o senin çocukluğunu yaşamana izin vermeyen
Kalpsiz ve ruhsuz insanlar!

Not: Bu şiir bir ithaftır…


Varlığın büyük bir korkuyla işliyor ruhumda
Küçük bir ışıltıyla doluyorsun bu korkunun içinde
kaçamak bakışların hüzünbaz bir derinlik bırakıyor,

Karanlık sözcüklerle demlediğim içimdeki boşluğu
tam da seninle uzaklara sürümeye başlıyorken
bir yanılsama mıydı her şey?
Bir yanılsama mıydı içimdeki çocuksu uyanış?
Uğruna feda ettiğim tüm lanetli sözcükler,
Şimdi her zamankinden daha fazla üşüşüyor benliğime…