Samatya Şiiri - Mahir Selçuk

Samatya, aşkların yaşanıp, aşkların birleştiği;
Dünyadaki en renkli ve çiçeklerle dolu gönülde bir vadi.
Belki son gördüğüm yer seni,
Belki de kalbime saplamak için attığın okun hasret dolu yolculuğu.

Samatya, diyar diyar dolansan da çıkan tek kapı.
Artık sevmiyorum ve istemiyorum sarı yaprakları.
Bir düşün..!
Altında duygular dolu ceviz ağacı;
Yaprakla güneşi kesti, yüzünde nur, gülümseme!
Son bir kadeh gülümseme gönder gönlüme.