Salih Çetin Şiirleri - Şair Salih Çetin

Bu gece ağlayacağım. Hükmüm geçmiyor gözyaşlarıma

Zincirini koparacağım duygularımın, bırakacağım çocukluğumun boz kırlarına

Çocuk olacağım bu gece,

Dökülmesin Ardımda Riya kar Gözyaşları
Yakmasın Yalan Diller Acıklı Ağıtları


Gömmeyin bedenimi,yakıp küle çevirin
Ardımda dua değil, yanık türküler çalın

Ben sevdamı ödünç verdim kuşlara
Varsın göçmen kuşlar onu alıp götürsün
Kar yağarken gönlümdeki dağlara
Varsın ovalarda papatyalar sevişsin

Sevdam şehit düştü yüce dağlarda

Silmeye çalışsamda seni yüreğimden
Söküp atamadım, iz bırakmışsın derinden
Saplanmışsın mıh gibi böğrümün derinliklerine
Çekip çıkaramadım,çakılmışsın,en sert yerinden

Buzul olmuşsun, yüksek dağımın zirvesinde

Ne kadar sakindi oysa hayat, doludizgindi umutlar
Ne ölüm vardı akıllarda, ne de gönüllerde gam
Rutin bir yörüngede dönüyordu hayatlar
Aylardan Ekim Günlerden Pazar, Mevsim ise Sonbahar
Derinden bir hırıltı, sanki kâbus gibiydi
Sallanıyordu her yer, geçmek bilmez saniyeler

Yağmurun çiselediği toprak kokulu şehir
Sende hem hüznüm kaldı hem de sevincim
Akmıyor artık, balık tutuğum o nehir
Sende hem siyahım kaldı, hem de beyazım
Yanmıyor artık dağların süsü, çoban ateşi
Sende hem ışığım kaldı hem karanlığım

BABAM

her beyaz saçında bir şifre saklı
kim ak düşürdü saçına baba
anlına düşmüş yorgun çizgiler
hangi kalem çizdi bunları baba

Hazan rüzgarları eser,sert çarpar yüreğime
Hüzün yağmurları yağar, bu titrek bedenime
Yas yeri sanki heryer,kasvet çökmüş üstüme
Soğuk terler dökülür,baştan başa tenime

Yolcuyum bilinmeyende,sis oluşmuş önüme

Var mı seni bitmez zannedip de kanmayan
Geçti diye dövünüp dizlerine vurmayan
Ağaran saçlarından, suçlu tutmayan
Sen misin yanılgı biz miyiz kanan

Hangi olay var ki? tanık değilsin

Buğday başakları uzanıyordu sonsuzluğa
Ter düşerken güneşten hatıra esmer tenime
El nasırlı,orak sapı acı düşer canıma
Lanet okur çocukluğum, dokunurdu kanına