Saklı Gülüm Şiiri - Halil Kumcu

Yakıcı gizli yaraların bensem,
İzi kalan anılar çukurunda,
Ateşim hiç sönmese de yüksünmem;
Her şeye geç kalmışlığım yolunda.

Aşk, gözlerini kaybetmekmiş oysa;
O sahipsiz uçurtmanın çığlığı,
Unutulmayan ilk bakışmış asla,
Beklemekten ömrünün kısaldığı.

Çaresizliğin soğuk mermerinde,
Mezar toprağım kurudu hüsranla.
Günler gelecek haberi içinde,
Üstümde yabani otlar zamanla.

Binlerce insan arasında bile,
Yaramı ta uzaklara salarım.
Kalbinde yaşlanamadım vaktiyle,
Yanar da yanar, ben ona yanarım.

Satır satır yazdığım o sevgimi,
Yüreğimin sesi anlatabilse,
Gidecek olan gidiyor, iyi mi?
Efsunlu bir sırra dönüşebilse.

Kimsesiz bir çocuktum ben aleni;
Acılı bir bakış şekli verdiğin,
O koca bir yanılsama yemini,
Kirpiğin ucuna yerleştirdiğin.

Ciğerlerimi kanatırcasına,
Yollar çeker hep, çok sev beni emi.
Gözyaşının rengi hep aynı sanma;
Yemin ettin, unutmazsın değil mi?

O hâlde bezgin, kederli ve meşru,
Istırap yüklü aylara yürürüm.
Son bakışındaki gözlere doğru,
Uzun yağmurlardan sonra üşürüm.

Günahkâr yalnızlığım, saklı gülüm,
Deli gönül bu ferman dinlemiyor.
Bu aşk-ı memnun boğazımda düğüm,
Ne ayıp ne günah, aşk bu aşk diyor.