Sait Maden Şiirleri - Şair Sait Maden

Ben de var oldum bütün bu nesneler arasında
su gibi, ağaç gibi, ot gibi gerçek.

Kimi kanatlar öptü, kimi ayaklar alnımdan,
ya sevinçten içerim pır pır; ya korkudan benzim uçuk.

Arasında bir düşün
ne ileri ne geri,
adım atsan uçurum
ya da gök perdeleri,
görünürde ne bir dam
ne bir deniz feneri

Onlar onlar ışıyıp gecemizde ay kadınları,
ay kadınları,
onlar aşka örs alınları...

Onlar onlar ışıyıp gecemizde ay kadınları,
ay kadınları,

Gölgesi bir gülüş gibi
dolanıyor gecemizde,
sarıca bir yaprak gibi
gölgesi dingin, rüzgarlı.
Gecemizde bir doyulmaz
tütsü gibi ta derinden,

Göğün ipini tutmuş koşuyor çocuk
savura savura denizi, al yeşil mor, kıyı boyunca.
Kapılardan içeri yaz doluyor döne döne
keskin bir adaçayı, reçine, kekik
kokusuyla, başdöndürücü
bir çingene çergisi çığrışmasıyla, gün günden uzun,

Söz! dışarı çıkma saati. Giyin üstünü.

Söz! dışarı çıkma saati. İşte gong.
Uçtu güneş - karga. Ateşte
ve taşta gong. Tutuşmuş çizmelerini
sıyırdı bir gölge ve bulutlara

Her yiteni giyindim her solanı her eksileni
her kopan kırıntıyı geçmişten ve gelecekten
dikenini her gülüşün her iç çekişin
acıların incecik bürümcüğünü
ya da kalın kıl çulunu mutlulukların. Şimdi
kabuklar kabuklar kabuklar altındayım

Köklerini yitirmiş yüzler,
bir boşlukta savrulan yüzler.

Yüzler, gecemizden içeri
günümüzden içeri yüzler.

Sana indim alaca dağlarımdan günün birinde
sana senin gizliliğine
senin ağızlarına o sonsuz dile
güz mağ'ralarının o derin sessizliğinde
usul usul biriken bengisuya, göksel içkiye
sana indim alaca dağlarımdan yabanıl, ilkel

Eğ yüzün şu gölgeye. Konuşma.
Geniş bir çarşaf gibi yay sessizliği
öyle düz, beyaz
üzerine bu dingin, çıplak ölünün.

Konuşma. Saç sözlerini