Şairin Sonbaharı Şiiri - Murat Farz

Günler artık daha kısa; daha geç doğuyor güneş, erken batıyor.
Geceler bitmek bilmiyor, karanlıklar alabildiğine uzuyor.
Yavaşça geçiyor mevsim. Artık serin yağmurlar başlamak üzere.
Islak kokusu geliyor, uzaklarda kara toprağın bir yerlerde.

Ardına kadar açıktı... Kapım bekledi, duacı oldu gelmene.
Topuklarına basılmış, eski bir ayakkabı sıkışmış eşiğe.
Niye bu kadar geç kaldın, neler geciktirdi bana gelmekten seni?
Neden beklettin bu kadar? Bilmez misin ki gelecek günler yepyeni.

Soframda yeşilbiber, tuz, iki dilim ekmek ve doğranmış domates.
Masada senin yerin boş. Senin sesin dışarıdan süzülen her ses.
Testimde sana sakladım şarabı; o ki içtiğinde gözlerini parlatan.
Atamadım boş şişeyi. Üstünde bir şiir vardı seni anlatan.

İçtim yarısına kadar, hayallerle bir başıma seni bekledim.
Hafif çakır keyif oldum, fakat kaybolmana izin vermedi zihnim.
Niye bu kadar geç kaldın, neler geciktirdi bana gelmekten seni?
Neden beklettin bu kadar? Bilmez misin ki gelecek günler yepyeni.

İşte meyve ağaçları; ballı incirler, üzümler iri taneli.
Kıskanıyorlar mı bilmem. Onlar bile bekliyorlar seni besbelli.
Armutlar, mandalinalar; kendi başlarına olgun, diri duruyor.
Muzlar, narlar, portakallar; kırıldı kırılacak dallarda sarkıyor.

Düşeceklerdi toprağa, koparmadan onları birisinin eli.
Çürüyüp gideceklerdi; yakınlarda benim de gideceğim gibi.
Biraz daha gecikseydin, nihayet göstermeseydin yüzünü bize,
Hasretlerle dolacaktı, dönülmez günler dönüşecekti maziye.

(Haziran 2020, Bodrum)